Çok düşündüm dostlar mutluluk üzerine. Gözlemledim 27 senedir. Neden mutlu olamiyordum ortalama üstü hayatımla. Universiteden mezun olalı 5 sene oluyor. Iyi bir maaşım var. Luks olmasa da sıfır arabamı cektim altima 2 sene once. Dış görünümüm fena değil. Sevgilim de vardı. Kendi halinde guzelce bir kızdı. Ekstrem bir ozelligi olmayan. Ailem sağ ve sağlıklı. Kardeşim bu sene ankara tıp ı kazandı. Hersey iyi görünüyor aslında.
ama mutlu degilim. Bu hayat beni mutlu etmiyor. Surekli duygusal ve fiziksel arayış içindeyim. Sahip olduğum seyler ve yaşantım bana basit geliyor. Insanlar basit geliyor.
Başta dedim ki acaba ergenlikten çıkamadım mı?
Yok öyle de değildi. Sonra bende etrafımdaki insanları gözlemlemeye başladım. Aramızdaki farkı bulursam eğer neden mutlu değilim sorusunun da cevabını bulacağımı düşünüyordum.
ki öyle de oldu.
eğer çok spesifik bir çalışma ortamınız yoksa (nasa'da yada cern'de çalışmıyorsanız), halkla iç içe iseniz bunları siz de gözlemleyebilirsiniz. Ve böyle spesifik bir ortamınız yoksa genel kültür anlamında, sanat anlayışı ve estetik duygusu anlamında malesef 3. Dünya ulkesi ayarında olan ülkemiz ortalamasını ifade eden insanlarla birliktesiniz demektir.
bu insanlar ki kafaları cillop gibidir her daim. Işte bir huzursuzluk olsa akşam eve gider acun izleyerek unutur bunları. Yemekten sonra, yatmadan önce yediği meyve tabağından imal göbeği onun için gayet normal birşeydir. Hiç rahatsızlık duymaz. Universite de ya da işte tanıştığı kızla yaptığı şatafatlı düğünü gelen altınlarla amorti etmiş, kalan 100 gram altını ise banka kasasında tutmakta ve her gün altın fiyatlarıni takip etmektedir. Uluslar arası makroekonomik veriler ya da merkez bankalarının açıklamalarının bir onemi yoktur zira "yaza doğru altın yükselecek" tir. Şehit haberi gelince facebook profiline türk bayrağı koyar. Götü sıkışınca saniyede adam satar ama cuma namazını aksatmaz. Bayramda kankalarıyla danaya girer. Babadan kalan değerli birkaç dönüm arsa ve daire mutlaka vardır.
anlatabildim mi? Tanıdık geliyor değil mi?
Ve bu insanlar mutlular. Benim hic bir zaman olamayacağıma inandığım kadar mutlu.
Nasıl?
Çünkü.. bu insanlar hayattan beklentiye girecek kadar şey bilmiyorlar. Ufuk çizgisini televizyondan görmüşler. Istemeye yetecek hayal güçleri yok. Zaten biraz dünya zevklerine gözleri kaysa aninda kafaya inecek bir kutsal kitapları da var. Adam görmemiş ki cevresinde victoria secret giyen 1,80 lik bir hatun. Yada kadın six pack denen şeyi film ve dizilerde yapılan bir tür plastik makyaj sanıyor. Bilse de bunlar onun için zaten filmlerde falan olan zenginlerin sahip olabileceği seyler.
Kakao'nun yetiştirildiği afrika ulkelerindeki insanların çikolatanın ne olduğunu bilmemesiyle ilgili bir video izlemiştim. Aklima nedense o geldi.
simdi bu soylediklerimden bu insanları kucumsedigim anlasiliyor olabilir. Kucumsemiyorum. Tam aksine kiskaniyorum. Cünkü bu insanlar turkiye şartlarında onlara mutlulugu getirecek bilinç düzeyine evrilmişler. Adapte olmuşlar.
ben ve benim gibiler ise ne yazik ki bu ülkenin verebileceginden fazlasini gördükleri icin sanirim hic bir zaman istediklerine ulasamayacaklar ve mutsuz kalacaklar.
Burdan bir sonuca variyoruz aslinda. Standart sapmanin, sapan tarafında olmamak lazım. Göc eden antiloplar gibi sürüye karışmak lazım. Aksi takdirde icinde bulundugumuz şartlara uyum sağlayamayız. Yalnız kalırız. Hayat bizi yer.
