doğuran anasından tiksinen ve "cahil" diye rezil olduğunu düşünen ibnelerin hezeyanıdır. Anadır o ana 9 ay karnında taşır. Seni doğurmak için onca acıya katlanmış ve kendinden arttırıp sana yedirmiştir. Cahil olduğunu kendi kendine bile söylemesi bir insanın ne kadar doğru? Ve ne kadar insan kendine sorması gerekir.
sanki ultra gelişmiş ve eğitimi de birincil hedef olarak belirlemiş bir ülkede yaşıyoruz da cahil olan(veya cahilliğe itilen) insanları garipsiyoruz dediğimdir. Hele ki böyle bir konunun merkezine anne gibi kutsal bir varlık konulunca, insanın insani değerlerden ve vefadan bu derece uzaklaşması karşısında titrememek elde değil.
sevgi gösteremeyecek kadar cahilse diye bir şey yoktur her insan sevgisini farklı yollarla dışa vurur. belki dışa vuramamış içinde yaşıyodur o sevgiyi. sevgi sonradan öğretilme birşey olmadığı için cahillikle alakası olmadığını düşünüyorum, sevgi insanın doğması ile birlikte gelen bir duygudur.
benim annemdir o cahil olan ve aynı zamanda parası olmayınca borca girip bana harçlık bulandır. tüm hayatını ideallerime adamış tek insandır. dosto okumuşluğu yoktur fakat dünyayı sığdırabileceğiniz kadar sıcak ve geniş kalpli annem.
annesinden utanan siktirsin gitsin kültürlü olduğunu düşündükleri insanların yanında yaşasın.kaç defa anne şevkati görebilecek bakalım.
(bkz: yazar bu başlıkta sıçmış)
bir anneye yani bu dünyadaki en önemli varlığa sahipseniz, gerisi önemli değil. cahil ya da okumuş farketmez, bunu sorun yapan evlatlar ise rezil yaratıklardır.
annesinin cahilliğinden utanan evlatlara: o annenin kokusuna, okşamasına, sarılmasına, bir gülüsüne hasret kalan milyonlarca insan var. annelerimizin kıymetini bilelim, kaybettikten sonra pişman olmak bir işe yaramıyor çünkü..
olmayan kavramdır.annenin cahili olmaz.anne kavramının manası kelimelere dökülemez bile.
hayatta hiçbir varlık yoktur ki anne gibi sarılsın, destek olsun, sıcak tutsun.
hiçbir şey yoktur ki anne kadar tamamlasın sizi, gözünüzün içine baksın.
önemli olan eğitimi kültürü değil, anne olmasıdır.
şimdi cahil diye hor görenler, bir gün kaybettiklerinde anlar değerini. o zaman da keşkeler başlar.
bir kez daha annem bana sarılsın diye yapmayacağınız şey kalmaz o vakit.
arkadaşınız, kültürlü annesinden bahsederken ciğer yangısı neymiş anlarsınız.
