ilkokul yılları. Sanırım dördüncü sınıftaydık. son dersti, güneşli bir gündü ve ben pencere kenarında mayışmış bir şekilde evimize bakıyordum. salonun penceresindeki kalabalıktan misafirlerin geldiğini görmüş, kim olduklarını anlamaya çalışıyordum. bir an önce ders bitse de eve gidebilsem istiyordum. evi ile okulu yan yana olan ama daima geç kalan o tipik şanslılardan biri de bendim... karne haftası olduğundan ders dışında her türlü geyik dönüyordu. hadi şarkı söyleyelim, hopidik oyun oynayalım, şimdi fıkra zamanı zırvaları falan. ve o malum sorunun sorulma anı gelip çatmıştı nihayet;
"büyüyünce ne olacaksınız?!"
sevgili öğretmenimiz sırayla herkese bu soruyu soruyor ve o bilindik cevapları alıyordu. öğretmen, polis, doktor, dansöz, kamyoncu!..
"aferin çocuğum, çok güzel..."
sıra bana geldi ve hiç düşünmeden o cevabı verdim:
"seri katil!!! eheheh zekalarına hayranım. ülkemizde de doğru düzgün seri katil yetişmiyor..."
Tabi ki öğretmenimiz sıkıntıdan patlayan çocuğun esprisini pek hoş karşılamamıştı. ah ne olurdu ki sanki her şeyi bu kadar ciddiye almasak...
çaat!!!
"sen benimle dalga mı geçiyorsun!?"
"ama... ama... o zaman isviçreye gidip diş fırçası yapan bilim adamı olmak istiyorum! buradakilerde iş yok. Çünkü öğretmenleri de öyle..."
çaaaaatt!!!!
"çık dışarı!!!"
"eheh o zaman çantamı alayım da eve gideyim ben örttmenim, evde misafirler var. iyi dersler sizeee..."
insanları sınırlandırma ve tek tipleştirme konusunda memleketimiz oldukça başarılı. sakın ola ki çocuklarımız farklı cevaplar vermesin. herkes öğretmen, asker ve polis olsun. hatta ömür boyu ünforma giyelim! zaten büyüyünce orospuluk yapan mı var ki!?.. hay allah ya, ileri demokrasi ülkesinde refah seviyemiz tavan yapmış da görmezlikten geliyoruz! koyun olacağım ben deyin çocuğum, koyun... bundan daha iyisi de penguendir zaten.
