büyütülen acıların zamanla ve "kişinin iradesi ve cesaretiyle" azalmasıdır.
gelişimi şöyledir:
yaşanan durum, ruh ve akla ince bir "çizik" atar.
çizik, buhranlı düşüncelerin alevinde "korlanır". artık yakıyordur da!
"yananla, yananı seyreden hiç bir olur mu?" diyerek; kendini çevreden soyutlama başlar.
ruhun dipsiz kuyularındaki su; "gözyaşından" ibarettir.
kalp; "çengelli tartıda" asılıdır. ağırlaştıkça, daha da derine batar olmuştur.
kederin içinde yatarken, bir nefes ötesindeki "yeni günle" arasında bir "tül perde şeffaflığı" vardır.
ardını görür, görmesi gerektiğinide bilir; fakat o perdeyi aralayamaz.
iradesi ve cesareti "ölmeden koyduğu o tabutta"; can çekişmektedir.
usul usul aldığı nefesin son bulması, nasıl bu kadar büyük bir "yankı ve üzüntü" uyandırabilmişti..?
ve "meçhulun ilk ilmeği atılır";
ruhun tabutta bedenle buluşması mı; "ayrılığın ilk demi midir" bu yüzleşme...meçhul!
büyük acılara da ne oldu? hangisi toprağın üzerinde yeşerip, dallanıp budaklanmaya devam ediyor..?
aslında içte büyütülen acı asla azalmaz... sadece bünye acıya bağışıklık kazanır. böylelikle süzülen tuzlu damlalar eskisi kadar sızlatmaz yanakları. ve biz geçti sanırız... yaralar kapandı, artık birdaha kanamaz sanırız. oysa unuturuz, derin yaralar geç kapanır ve mutlaka izi kalır...
Acı gelir çöker ruhunuza, zamanla azaldıgını düşünürsünüz ama aslında büyüyen, alışan bir kalbiniz vardır artık. gözleriniz bile alışır buna ve zamanla o acının aynası olur, siz gülümserken bile...
öyle bi an gelir ki, yüreğinize çöreklenen mutsuzluğun omuzlarınıza yüklediği acı ile ; bundan sonra yaşamaya devam edebileceğinize olan inancınızın yitip gittiği bir an da, zaman denen ilacın yaranıza merhem olma halidir.
aradan zaman geçtikçe içimizdeki acıyla, uğradığımız haksızlıklarla yola devam etmeye alıştırıyori öğretiyor bize hayat. canımız ne kadar yanarsa yansın, dünya dönüyor zaman su gibi akıp gidiyor...
o acılar azalandan sonra "artık hiçbir şey canımı acıtamaz" gibi bir yanılsamaya da kapılır insanoğlu. değildir halbuki. aç doymıycam, tok acıkmıycam zannedermiş derler ya hani tuhaf varlıklarız vesselam.
o kadar da büyüttüydük. emek vardı onda sevgi vardı, melankoli vardı.
acılar bile terkedip gidiyorsa, uğruna yaşanacak ne kaldı?
evlat acısı gibi koyar adama...
Bu girdiğiniz bir ortamda hoşunuza gitmeyen bir kokudan rahatsız olmadınız fakat üzerinde biraz zaman geçtiğinde o kokuya duyarlanmanız gibidir.Hiç bir acı ilk seferki kadar yaralamaz insanı...
