Belkide hiçbir zaman aklima gelmezdi ama zaman öyle bişeyki anlamiyor insan teomanin da dediği gibi saniyeler dakkalar geçmez iken ömür bitiyor
Ömrümün en mutlu günü cumartesi sabahi kalkip hava yagmurlu tabi televizyonda cizgi film acip bide sut icerek izlemekti paha bicilemez bir mutluluktu. . .
en gerçekçi yaklaşımla insanların size sempatiyle yaklaşmasının estetik değil de ekonomik kaygılarla ilgili olduğunu farketmektir.
bunu çok uzun uzadıya anlatmak gerek aslında yoksa çok yanlış anlaşılabilir ama tutup buraya karl marx kadar yazı yazmak manasız olduğuna göre paranın yüzü sıcaktır lafının sobayla kömürle doğalgazla falan değil de, o sempatiyle ilgili olduğunu söylemek belki bir özet niteliği taşımaya göz kırpar.
Kökeninin toplanmak, bir şey üzerinde birikmek anlamına gelen "bügülmek" olduğunu düşününce büyümenin neden tek başına gelişmeyi ifade etmediğini görebiliriz. Büyümek bir birikmektir, olgunlaşmak ya da gelişmek değil.
bu gerceklesince oyle bir noktaya geliyorsun ki kucuk seylerle kolay kolay mutlu olamiyorsun ama onceden yasasan seni yikacak olaylar sadece siyirip geciyor seni.
insan için büyümeyi yüzeysel ve sınırlı duyular ışığı altında ele alırsak; iki türlü düşünülebilecek bir değişimdir.
'durum ' ifadesi , değişmeyi ve gelişmeyi ifade etmekten uzak. o yüzden değişim kelimesini kullanmak istedim.
büyümenin fiziksel boyutunu her insan yaşıyor. doğuyor, büyüyor , büyüyor ve büyüyoruz. ta ki ölüme yaklaştıran çöküş anı gelene kadar. fiziksel ve bedensel boyutu her insanda - hemen hemen- aynı olduğu için araştırılması dualist kesim için önemli olsa da, ortalama insan için önem teşkil etmez.
metafiziksel büyüme diyebileceğimiz diğer boyutu ise çok katmanlı, etkileşimli, lineer olmayan, organik ve kompleks bir süreçtir.
bu büyümeyi fark ettiğimiz minik varoluşsal an'lar vardır. hayatın durağan olmadigi , akıp gittiği anlardan koptuğumuz ve tam anlamıyla kendimizle kaldığımız minik zaman dilimlerinde bizi saran ve iliklerimize kadar hissettiğimiz varoluşu yakalarız. bu varoluşsal farkındalıklar' da kendimizi gözden geçirir ve hatırlamaya çalışırız. "ben ne yapıyorum" soruları ile "parcasi oldugum ve kendisine ait hissetmediğim bu toplum nereye gidiyor?" gibi daha kolektif sorular birbiriyle yarışma haline girerken, beyin önceki varoluşsal farkındalıklarını o ankiyle kıyaslamaya doğru yönelir. işte tam o sırada, " vay be, eskiden böyle düşünüyordum, ne kadar eksik ve kusurlu bir kabulmüş." dediğiniz durumlar kafanızda canlandiği gibi, gecmiste simdiye nazaran daha sofistike dusundugunuz noktalari da kesfedersiniz. bu sorgulamalar sizin yaşla ilerlediğini düşündüğünüz varlığınızın, aslında bir türlü lineer çizgide ilerlemeyen kendiliğiniz yüzünden hiç de "büyümediğini" görmeye götürür. varlığınız taşa takılır. ama bir türlü yere düşüp, sert zemini yüzünde hissetmez. büyümek bu anlamda kendisinden kacamadigimiz çarpık bir devinimdir. Garip.
pek güzel değil çocuklar. o sebepten fazla acele etmeyin. gençliğinizin kıymetini bilin ve doya doya yaşayın.
bir kere yaralanıyorsunuz. ağır yaralar alma ihtimaliniz yükseliyor. hayat öyle yağdırmıyor artık herşeyi. pek sevilmiyorsunuz da açıkcası. sevmesini istedikleriniz artık eskisi gibi bakmıyor size. çocuk diyip de geçiştirilmiyor kusurlarınız. bir çok şeyi hatasız yapmanız bekleniyor. sanki daha önce o olayı yaşamışsınız, ders çıkarmışsınız da şu an ne yapacağınızı bilmeniz gerekiyormuş gibi bir tavırla yaklaşır insanlar sizlere. büyümek gerçekten çok da keyifli değil arkadaşlar.
son olarakda yalnız kalıyorsunuz. çevreniz dağılıyor. güvendiğiniz insanlar bir yerlere gidiyor kendilerine başka hayatlar kuruyor. pek tabiki sizlerde bir yerlere savruluyorsunuz. sevdiklerinizi kaybediyorsunuz en acısı da. ben 27 yıllık arkadaşımı kaybettim bu sene. bu acıyı tarif etmem imkansız. geçen sene en küçük amcamı kaybettik. 2 sene önce büyükannemi kaybettik. yani gidiyorlar birer birer. allah geri kalanları eksik etmesin başımızdan.
hem sunay akın da dememişmiydi zaten tik tak şiirinde;
......
iki çocuk
rahatlıkla oturduğumuz
kapının eşiğine
kendi başıma zor sığıyorum bugün
büyüdükçe insan
yalnız mı kalıyor ne?
Küçükken en büyük hayalimdi benim. Büyüyüp gitmek istiyordum buralardan. Neresi olursa. Yeterki uzaklaşayım herkesten ve her yerden. Tek başıma kuralsız bir şekilde yaşayayım. Bunu beklerdim hep. Beklerken de, o an hâlâ çocuk olduğumdan, çocukluğun gerektirdiği gibi yaşamaya göz yumardım mecburen.
Mesela bir gün, 9-10 yaşlarımdayken okuldaki resim öğretmeninin yönlendirmesiyle bir resim seçmelerine katılmıştım. günlerce çizeceğim resmi düşünüp çalışıp seçmelerin olduğu yere gitmiştik o gün. heyecandan nefesim tıkanmıştı ama çok umut doluydum. o yüksek tavanlı binaya girip büyük tablonun önünde elimde fırçayla durduğum o anı hiç unutamayacağım. hayatımın en umut dolu anı olarak kalabilir hafızamda.
1 hafta sonra sonuçlar açıklanmıştı. Kontrol etmeye gitmiştik babamla. listede adımı göremedik. ben baktım, babam baktı. yoktu. orada yaşadığım üzüntüyü tarif edemem. o kadar çok üzülmüştüm ki ağlayamamıştım. taş kesilmiştim sanki üzüntüden. ağlayacak oluyordum sonra yutkunuyordum babama ayıp olmasın diye. babam anladı tabii evladının halinden. bana üzüntümü unutturmak için bir dünya şey teklif etti. ben de tabii ki en cazip seçenek olan "atari"yi seçmiştim. o gün bana atari almıştı babam. yüksek tavanlı bina da, resim de, diğer seçmeler de umurumda değildi. Unutup gitmiştim.
Ve gel zaman git zaman artık büyüdüm haliyle. birkaç yıl sonra otuza ayak basacağım hatta. Çocukken istediğim şeyi faaliyete de geçirdim. Uzaklaştım her yerden ve herkesten. Aradan birkaç yıl geçince de kürkçü dükkanına dönen tilki misali, geri döndüm doğduğum topraklara, istanbul'a. Ve anladım ki, insanlar ancak üzülerek büyürlermiş. Çünkü ağaçlar gibi değillerdir insanlar. çünkü ağaçlar güzeldir. ayrıca ağaçların çevrelerine faydaları vardır. yaşam verirler, mutluluk verirler ve suyla büyürler. insanlarsa üzüldükçe büyürler. büyümeleri için üzülmeleri gerekir. belki de çevrelerine zarar vermeleri bundandır. ağaçlar suyla büyür, çevrelerine hayat verirler. insanlar mutsuzlukla büyür, çevrelerine üzüntü verirler.
Çocukken deli gibi istenendir. Zamanla büyümenin getirdiği sorumluluklar, ilişkiler, monoton hayat, giderek sona yaklaşmanın endişesi çocukluk dönemine olan özlemi doğurur.
