okul zamanı her pazar akşamı benim için değişik olurdu. eminim ki bir çoğumuz için böyleydi.
önlük ütülenir, o sırada maç özetleri maratondan izlenir, eğer pazartesi gün yazılı varsa ya da ödev yapılmamışsa hafif bir karın ağrısı.
yaz aylarında ise dünya umurumuzda olmazdı. yorulmadan sürekli bir aktivite içinde bulunurduk ama paramız yoktu. sürekli bir an önce büyüyüp paramız olsun isterdik, bunu isterken para geldiğinde o özgürlüğün bir daha bize geri dönmeyeceğini bilmiyorduk.
dün evde tek başıma iken canım sıkıldı ve bakkala gidip dondurma, çekirdek vs. şeyler aldım. eskiden bunları almak için annemden babamdan para almak için kırk takla atardım. şimdi bunları almak için üşenmemek yeterli. bakkalın orada sitenin meydan gibi bir yeri var, orada kızlı erkekli grup toplanmış bir şeyler tartışıyorlar, ellerinde zamanın oyuncakları...
halbuki 25 yaşındayım ama şimdiden ellerindekilerin ne olduğunu anlamakta güçlük çekiyorum.
ertesi günün pazartesi olması onlar için bir şey ifade etmiyor. çünkü yaz tatilindeler, ben onlara nasıl gıpta ile bakıyorsam onlarda bana gıpta ile bakıyorlar.
sanırım insan kendinden olmayanı istiyor.
yolda yavaş yavaş yürürken düşündüm ki; insan büyüdükçe, para için özgürlüğünü satmak zorunda kalıyor.
bir daha hiç olmayacak ama pazar akşamları karnımda oluşan o ağrıyı özledim.
