bir bilmek vardı, bir de sahip olmak. kalanlar, kuru ve dünyevi. bir ucu yokluk, bir ucu varlık. aralarındaki köprüde tekinsiz bir yolculuk. yürürken, bir ses duydu, varlığı da yokluğu da bir: "ben, bu dünyayı yaratırken, söz vermedim burda olmaya zaten, dışardan izleyip karar vermek varken." gökten bir elma düştü, yere vurdu. yer yarıldı, dipsiz bir kuyu. ağzına kadar dolu: kül, kan, toprak! "bakın, hava kararıyor orada. görebiliyor musunuz, gözlerimdeki aksini, alevlerin?" tuzakların hepsinin farkındayken, göz göre göre, köprünün öte tarafına tekinsiz bir yolculuk. büyük meçhul, budur. hakikatin aksi, budur. bilemedi. dalından düşen elma, unutturuverdi insana her şeyi. hava karardı. alevler yükseldi. hades'in başına omzunu dayayıp kara bir uykuya daldı. artık istediklerinden fazlasına sahipti, ama hiçbir şey bilemezdi.
