anneanne veya babaanne zamanındaki eşyaları görüp artık 'yaa bunlar çok eski moda yaa' demediğim an, büyüdüğümü anladım... şimdi o zamanlardaki tek bir saç tokasını bile saklıyorum..
normalde tek yumrukta bayıltıp hafıza kaybı yaşatacağım adama sırf makamı yüzünden saygı duymak zorunda kaldığımda. o an anladım ki, güç, teknik, kondüsyon biyere kadarmış. asıl güç ve kudret kıçını yerleştirdiğin koltukta, makamda, para da.
Hayatı ölümün yönettiğini anladığım andır. Çocuk gözümle en güçlü en güvenilir gördüğüm insanların başları belaya girmesin öldürülmesinler diye nasıl başka bir insanın yok edilişini görmezden geldiklerini gördüğüm andır. işte o andan sonra insan benim için yalandır.
