büyüğün evin senin evin olmamasını artık idrak ettiğin farkedilen o an, nedense bir anda o evin her yerinin yabancı gelmesine sebebiyet verir. ve bir daha asla geriye dönemeyeceğini farkettiğin andır. hiç var olmayan bir yer için ev özlemi çekersin. belki de bu bir dönüm noktasıdır; kendine ait bir yuva fikri yaratmadan o duyguya asla kapılmazsın. çocukların için, kurduğun aile için. bu bir döngü gibidir... belki de aile bundan ibarettir. aynı hayal dünyasında ya$ayan bir grup insan.
hiç de yabancı gelmez aslında o ev. bir çok şeyin yerini biliyorsunuzdur mesela. ama artık o evde yaşayanlarla konuşacak pek bir şeyiniz kalmamıştır. buda evden uzaklaştırır insanı. ve o eve ait değilsinizdir artık.
büyüdüğün eve ait olamayınca hiçbir yere ait olamadığını anlamakta çok uzun sürmez aslında.
Şuan hissedebildiğim tek duygu. Kendini yaşadığın yere kendini ait hissedemez olursun, sabah uyandığında odanın duvarlarına boş bakışlar atarsın, konuşabileceğin kimsen yoktur, her sabah çıkıp sigara içtiğin balkon bile gün gelir kusar seni. Sabah çıkar akşam gelir otel gibi kullanırsın. Ciddi anlamda mutsuzluk verir.
