hiç şüphesiz insanın çevresindeki kendinden büyük insanların ölümleridir.
büyürsünüz, siz büyüdükçe daha dün saçları simsiyah olan babanızın saçları dökülür, beyazlar. annenize bakarsınız yavaş yavaş o orta yaşlı güzel kadın değil de, elleri öpülesi pamuk nine oluyordur. işte büyüdükçe, "ya baba olmadan, işe giremeden ve henüz torunlarını görmeden anne-babamı kaybedersem" diye düşünür insan, üzülür... elinden bir şey gelmeyen her durumda olduğu gibi korkar da...
o anki yasa kadar gerceklestirilen minik birseyden pismanlik duyuluyor, yapilan bir iste eksiklik hissediliyorsa olumdur ve kilitli bir caresizlik belirtisidir. *
