yalnızlığa alışıyorsun, gözlerin kapıda kulağın telefonda bir ses arıyorsun bir nefes, sonra ağlamayı öğreniyorsun. daha yazmak, anlatmak istiyorsun lakin üşeniyorsun..
Yalnızlık.
Hayatta tek kaldığın, bir başına.
Kalabalığın içinde ki, insanlara çarparken...
Küçüklüğümden beri bu korkutmuştur beni, bu yüzden hep dayanacak bir kardeşim olsun isterdim.
Kardeşim oldu, ama ben büyüdükten sonra.. ne o bana kardeşlik yapabilirdi, nede ben ona abilik..
Bunu fark ettim, kalabalıkta ki yalnızlık.
Özel günlerin aslında o kadar önemli olmadığını farkediyor insan. Bir sene önce bugün yaşadığımız zamazingoyu toplam 365 gün geçti diye kutlamak bana mantıklı gelmiyor. Ya da bundan 30 sene önce yarın doğmuşum diye birinin gece tam 12 de ( o nasıl bi hırssa ) pasta ile uyandırması da mantıklı gelmiyor. Son zamanlarda en çok zaman bu kadar bizden bağımsız akarken neden sadece bizim için dönmüş dünya gibi davranıyoruz bunu sorguluyorum. Kendi hayatımızdaki insanlar için greenwich sayılabiliriz fakat dünya için çok sıradan bi detayız. Hatta bazılarımız bi detay olamayacak kadar gereksiziz. Yaşlandıkça sürüklendiğini farkediyor insan.
rengin'in aldatıldık şarkısını eskiden güzel olduğu için dinlerdim. artık sözlerine anlam verdiğim için dinliyorum. Gerçekten "sevda böyle değil" miş. insan hep daha farklı şeyler bekliyor hayattan.
gökyüzünün başka rengi de varmış!
geç farkettim taşın sert olduğunu.
su insanı boğar, ateş yakarmış!
her doğan günün bir dert olduğunu,
insan bu yaşa gelince anlarmış.
istediğin pek çok şeyin istediğin gibi olmayacağı. istediğine yakın olabiliyor veya istediğinin tam tersi oluyor ve sen aslında azda olsa onun öyle olmasını istediğini fark ediyorsun. ancak istediğini zannettiğin şeyler genelde olmuyor.
çok fazla istemek dedim canım çay istedi en iyisi gidip bir çay koyayım.
Kırmızı severdin, turuncu, yeşil hatta sarı bile severdin. Zaman geçer. Geçen sadece zaman değildir. Ömür, nehirler, zaman... bi bakmışsın artık siyah seversin. Seversin ama siyaha dönmüşsün. Simsiyah...
