bu dünyaya gelen herkes, herkes demeyelimde çoğu kişi çocukluğunu yaşar.
çocukluğu yaşamanın en iyi yolu sağlam bir aileden geçer. ne fakir ne çok zengin, orta direk ailede bir çocuk en iyi şekilde yaşar. fakirse yaşayamaz, çok zengin ise sürekli danışmanlıklara gider kurslara gider, sağlam bir gelecek olabilir ama çocukluğunu yaşayamaz.
başta çocuk astronot olmak ister,
çocuk sonra dünyayı kurtarmak ister
çocuk sonra doktor olmak hayat kurtarmak ister
çocuk sonra adaletin koruyucusu olmak ister.
çocuk sonra iyi bir üniversite ister.
çocuk sonra bir üniversite ister.
çocuk sonra devlet arkası memuriyet ister.
çocuk sonra siktiriboktanda olsa bir iş ister.
çocuk sonra ölmek ister.
yaşanılan ülkenin ve dünyanın gerçekleriyle yüzleşmenin sonucudur.
türkiye burası büyük beklentilerin, hayallerin mezarlığı.
basmakalıp, düz mantık bir hayat sürer burda.
neden üçüncü dünya ülkesiyiz hiç düşündünüz mü?
burnumuzun ötesini göremediğimizden görmeye tenezzül etmediğimizden.
buna mecbur bırakıldığımızdan.
mecburiyetler, ekonomik sistem bağlar elimizi kolumuzu.
artık o çocukça hayallerin yerini sorumluluklar, hayat gailesi alır.
bundandır beklentilerin hayallerin azala azala tükenmesi.
büyümek, yüzleşmektir gerçeklerle.
gerçeklerle beklentileri harmanlayabilmektir.
lakin ne kadar harmanlarsanız harmanlayın yine de gerçeklerin ezici üstünlüğüne yenik düşer hayalleriniz.
burası türkiye, burası türkiye, burası...
aslında hayaller azalmaz. azalan her zaman cesarettir. insan kaç yaşında olursa olsun hala astronot olmak ister, ama öyle bastırılmıştır ki, dizleri titrer, ilk adımı atamaz. artık öyle kandırılmıştır ki; sorumluluk sahibidir, yapmamalıdır, mecburiyetleri vardır. lakin bu tabuları yıkıp hayallerinin peşinden gidenler hep çığır açmıştır.
