masumiyet, safi duygulardır. bu durum oluyor ama, mantığını bulamıyorum. dünya her geçen gün kötüleşiyor. ama biz çocuk iken, dünyaya, hayata, her geçen gün kötüleşiyor diyen büyüklerimiz vardı yine. halbuki büyüdükçe, hasbel kadar ideal bir insan aklı, iyiyi ve kötüyü çok net ayırabiliyor olması ve kötü insan olmaktan olabildiğince uzak durması lazımken, büyüdükçe daha çok kötüleşebiliyor, karakter anlamında çirkinleşebiliyor. ilk cümlem de mantığını bulamıyorum derken, bunu kast etmiştim.
büyüdükçe azaltılan duygulardır aynı zamanda.
herkesin anne-babanız kadar iyi insanlar olduğunu düşündüğünüz için diğer insanlara da güvenmekle başlarsınız hayata. ama sonra sizden 2-3 yaş büyük çocuklar tarafından kandırılır ve güven duygusunu sorgulamaya başlarsınız.
6 yaşındaki çocukları bağırarak terbiye etmeye çalışan (80'lerin sonu 90'ların başı) öğretmenler ile sevinciniz azalırken korkuyu daha iyi hissetmeye başlarsınız.
sevgi,umut,güven,cesaret,aşk... hangisi eskisi gibi acaba diye düşünüyor insan ister istemez ama bulamıyor cevabı çoğu zaman kesin olarak. ancak birinin olduğu yerde diğer bir diğeride yok mudur? aşk olduğu yerde cesaret yok mudur? asıl aşk cesaret değil midir ki? umudun olduğu yerde sevgi yok mudur? sevgi değil midir aşktan öte olan duygu? sevgi varsa insanın içinde güven yok mudur bir yerlerde? peki bunları içimizde yaşatan tek şey umut değil midir?
evet eksiliyoruz belki ama hala varız, burdayız demek gerekmiyor mu herşeye rağmen...
umuttur. engellerin önüne duvar gibi çıkmasıyla umutlar da tükenir.
küçükken dünyayı karşına alabilecek kadar cesurken, büyüdükçe cesaretin yerini ' ya olmazsa' lı cümleler alır.
yaşama sevinci ve isteği ile hayallerdir. artık her gün yeni bir sebep bulmak, gerçekleştiremeyeceğini bile bile yeni hayaller kurmak zor oluyor be sözlük hayata yeniden tutunabilmek için hem de çok zor.
