insan tek biri gibi görünse de aslında en kalabalık ortam iç dünyasıdır. Genellikle çatışmaya girmemek için bu ortama başka insanlar, konular, yaşantılar, uyuşturucu etkenler sokarız ki, bu ordunun tek sorumlusu biz olmayalım. Oysa insan kendini her ne kadar zor olsa da, tam anlamıyla sahiplendiğinde bütünleşir ve büyümeye açılır. Kendiyle bütünleşmek cesaret ve emek işidir. Çok da can yakar. Yenilgileri ve yetersizlikleri kabullenmek, yalnızlığı buyur etmek, farklılıkları benimseyip sevmek öyle her yiğidin harcı değildir. Ama ne mutludur kendine yeten, bütünleşen ve sahip çıkan insanın dünyada zevkle varolması. Kendimizi başkasıyla var etmek, başkasına emanet etmek, sonra hayatımızdan çıkınca yıkılmak, yok olmak gibi sonuçlar doğurur. Bizi yıkan ve bizden giden, bizizdir yine. Sahiplenmediğimiz, yasladığımız, emanet ettiğimiz biz.
