en güzel duyguların insanıdır bunlar. vücudunu sınav kağıdına siper eden türevlerinden farklı olarak, bütün arkadaşlarının yüksek not alması için bütün sınav boyunca adeta tek kişilik bir ordu gibi çalışır.
bizim lise dönemlerimizde bunların soyu tükenmekteydi, şimdi ne alemdeler hiçbir fikrim yok.
genelde her sınıfta olur. sınıf bu kişiye gözü gibi bakar. fakat aralarında ibne çoktur. bu fırsatlardan yararlanarak her sınav arefesinde bir sürü şey ister.*
yarış atı kıvamına gelmemiş öğrencidir. daha okula adım atar atmaz, rekabet, yarış, not, sınav kavramlarıyla karşı karşıya kalmak kolay değildir. bir noktada insan "evet lan. rakibim bu insanlar benim." diye düşünürken arkadaş, dost kavramlarını unutabilir.
üniversiteye gelindiğinde ise, fotokopi çektirmek için ders notlarını dahi vermeyen insanlarla karşılaşmak yaygın bir durumdur. "ulan yedik mi ders notunu manyak?" demek istese de insan, karşısındakinin nelere değer verip nelere vermediğini anladığından; susar bir noktada.
üniversitedeki çan eğrisi uygulaması ise bu arkadaştan çok rakip olma durumunu tetikler. kişinin notunu objektif kriterlere göre değil de, başkalarının başarısına göre alıyor olması; diğerlerinin başarısız olması isteğini oluşturabilir kişinin içinde.
rakipten önce arkadaş olmak lazım.**
diğer çalışkanlardan farklı öğrencidir. kendini sürekli derslere vermez, çok sıkı davranmaz, sürekli hocanın gözünde bir numara olmaz, her zaman uslu durmaz.
çalışır veya çalışmaz bilinmez ama konuyu her zaman iyi anlamıştır bu öğrenci. arkadaşlarıyla ilişkisi de iyidir. çok sıkıcı değildir. hocanın gözüne girmeye çalışmaz. eline geçen fırsatlarda diğer arkadaşlarıyla yaramazlık yapmaya uğraşır. arkadaşlarına kopyayı da verir!
bu organize kopya vakasında -şayet fark edilirse- azarı işitecek ve yeri değiştirilecek olandır, yazıktır. öğretmen tarafından '' bir daha görürsem senin kağıdını alırım; onlarınkini değil! '' tehdidiyle karşılaşabilendir bazen de...
