insanlar yalnız doğar, yalnız ölür. Yaşadığınız sürece yanınıza gelip gidenlerin, sizi sevdiğini söyleyenlerin bir önemi yoktur. Gözler sonsuza dek kapandıktan sonra hiçbirisinin bir önemi kalmıyor, siktir edin o yüzden çok düşünmeyin.
Ne yazık ki insanların çoğu, samimiyetsizce yaşanan iyi gün dostlukları yer yüzünde var olduğu, sırf genelde iş olsun diye sorulan ve ardında aslında hiçbir soruna çözüm olma amacı gütmeyen "nasılsın" sorusunu duymamak adına kendilerini gün boyu mutlu gösteren ve gece karanlığında yavaş yavaş yüzden akmaya başlayan o sahte makyajla hayata devam ettikleri ve yaşanan acıları görünmeyen iç dünyalarında hapsettikleri sürece, milyonların içinde yapayalnız kalmaya mahkumdurlar.
Bazen size doğru uzanan ellerin ellerinizden tutmasını beklerken, sizi sadece yakanızdan çeker.
budur aslında yalnızlığı bu denli korkulan bir olgu iken tercih edilir hale getiren.
