insanların doğasında olan bu özelliğin vuku bulmuş halidir. insanlar yüz yüze ve birbirlerine bakarak diyalog kurdukları için dış görünüşe göre muamele yapılır. kimisi bunu çok yapar, kimisi az yapar. yine de yapar.
olmaması gereken ama böyle olduğunu inkar edenlerin bile başvurduğu davranış biçimi. istisnaları bir kenara bırakacak olursak hemen herkesin ağzında olan "mühim olan iç güzellik" cümlesi yalandır, palavradır, inanmayınız. insanlar karakteriniz üzerine giydirdiğiniz kıyafete, kısacası etikete bakarlar. ha bunlar ne kadar insandır o da bir tartışma konusudur şüphesiz.
doğrudur ama eksiktir. bütün insanlar yaparlar ancak bu insanlar odunu yiye yiye, burunları sürtüne sürtüne anlarlar gerçeği. sonrasında ise insanları aynı değerlendirmeye tabi tutmazlar. hatta güzel kadınlara derler ki bu çok görmüş kişiler, "çirkin erkekleri sev, zira onlar gerçekten severler". tamam bu kısım uydurma, ben daha diyene şahit olmadım, şahit olmuş tanıdıkta yok. ama doğrudur işte, genelleme yapmadan tabiki.
tam on ikiden vurulmuş bir tespittir. bir insan hakkındaki ilk düşünceler kıyafetler ve sosyal statüyü belirleyen eşyaların özelliklerine göre belirlenir. daha normal ne olabilir ki bir insan hakkındaki ilk yorumlar kişi hakkında elde edilen ilk bilgilere dayanır.
