efendim bu bir yerden okuduğum ve tanımını mevcut bir yerimden sallayacak olduğum önermedir...
şimdi ayyaşlık hiç kimsenin başına gelmesi istenmeyen alkolik bir durumdur... buldukları her kuruşu içkiye yatıran sokaklarda yatıp kalkan ve çaresizlik içinde onlara verilmiş hayatın bitmesini bekleyen insanlardır...
peki bunlar nasıl masal kahramanı olurlar? işte zor kısmıda burası zaten...
bunlar çocuklar için uydurulan sevimli ve canayakın masal kahramanları olmazlar... bunlar gerçek hayatın masalını yaşarlar o buldukları üç kuruşlarla alınan içkilerle... hayat onlar için bir masal gibidir... haklarında binler sayfa yazılabilir ve hiçbirisi mutlu sonla bitmez... hayatları mutlu sonla bitmeyen tek masal kahramanlarıdır ve bundan hiç gocunmazlar... çünkü; onlar da bilirler kahramanı oldukları masalın iyi bir sonuç getirmeyeceğini... onlar da istler böyle boktan bir kahraman olmamayı ama masal(hayat) onlara bu görevi vermiştir... diğer insanlar o kahramanların hayatlarını görüp/okuyup hayatı daha düzgün ve zevk alarak yaşamaları için...
bu kahramanların tek görevi diğer insanlara ibretlik olmalarıdır tabii ki onlardan ders çıkarabilenlere...
--spoiler--
- Yıllar önce, okuduğum kitaplardaki, seyrettiğim filmlerdeki yalnız insanlara özenirdim hep. Yalnızlara. Konuşacak kimsesi olmayanlara. Sonra hayat beni buralara getirdi. Tabii ayaklarımın azımsanamayacak yardımıyla. Ve artık o roman karakterlerinden biri oldum
- butun ayyaslar bır masal kahramanıdır aslında
Küçük bir çocuk var. Sürekli bana "benim niye pokemonlarım yok" diye soruyor. Her an, her yerde peşimde. "Bırak beni bilmiyorum" diyorum, yetişkinlere ettiğim küfürlerden ediyorum. Bırakmıyor. Hep peşimde. Benim bir masal kahramanı olduğumu düşünüyor. Aslında pokemonlar bahane. Sürekli peşimde olmasının sebebi, beni gizli güçlerimi kullanırken yakalamak.
Hayatta en iyi yaptığım şey cıgara sarmak.
Küçük çocuk uyanmadan evden çıkmaya, uyumadan eve girememeye başladım. Belli etmemeye çalışıyorum ama korkuyorum o çocuktan. Ben kimsenin gözlerinin içine bakamam; Gözlerimin içine bakanlardan da korkarım. Çocuk gözlerimin içine bakıyor.
Masal kahramanlarının hepsi orospu çocuğudur. Hepsinin ne mal olduğunu biliyorum. Hepsi keş, hepsi tecavüzcü, hepsi yalancı, hepsi korkak..
Pokemonları merak eder oldum. Artık çizgi film saatlerini kaçırmıyorum. Hakikaten bizim niye pokemonlarımız yok?
Bir gün yine karşılaştık. Yine aynı soruyu sordu bana; "benim niye pokemonlarım yok." Başımdan defolup gitsin diye "bak" dedim. Filmi bende izledim. Önceleri benimde aklıma takıldı, bende istedim bir pokemonum olsun ama dikkatli izlersen oradaki çocuklar seçilmiş çocuklar... Anladın mı şimdi. Biz o seçilmiş çocuklardan değiliz.. Tam anlatamadım galiba ama küçük çocuk bu cevabıma çok bozuldu. Yüzü asıldı yada düştü.. Gizli güçlerimi göstermenin zamanının geldiğini düşündüm.
Elinden tutup apartman merdivenlerinin altına götürdüm.
Sırtımızı duvara yasladık.
Çıkardım bi cigara sardım.
Bol bol tükürükleyip yaktım.
Üstü üste birkaç nefes aldım.
Sonra çocuğa uzattım,
"al çek döndürelim" dedim..
O çekti ben çektim.. O çekti ben çektim..
"Görüyor musun pokemonları?" dedi.
"Görüyorum" dedim.
"Ya sen görüyor musun?.. benim için saçlarını uzatmış.. Ne kadarda uzunlar değil mi?"
