Hayatımda ilk defa zor bir dönem geçiriyorum. Zor dönemden kastım faturalarımı ödeyemiyorum aç kaldım falan değil. Çok daha derin. Şu ana kadar elimi uzattığım, hayır demediğim kim varsa, istediğim küçücük bir imzaya, istediğim 2 kuruş paraya hayır dediler. En ummadığım insanlar tarafından yüzüstü bırakıldım. Bu nedenle şu dakikadan sonra diyorum ki, su verenin itfaiyenin hortumunu siksinler. Ne maddi, ne manevi. En yakınları ölse dönüp bakmam şu dakikadan sonra. Hayat insana acı yollarla öğretiyor vicdansızlığı, ama doğru olan buymuş.
Edit: imla
