Bendim. Vurun bana. Taş atın üstüme. Bıçaklayın beni.
Uzun yıllar bööörek dedim. Bilinçli demedim. Etrafımda olan insanların ne zaman bööörek desem kalp krizi geçirmeleri ve saniyeler içinde saçlarının beyazlaması nedenli evde börek demeye çalıştım. Çocukken birçok harfi söyleyemeyen ve bir şekilde hepsini söylemeyi öğrenen biri olarak börek mi diyemeyecektim? Kendimi böyle gaza getirdim.
Çalıştım, çabaladım ve bööörek demeyi bıraktım. Şimdi bürek diyorum. Ara ara, cok hazır hissedince, hızlıca ve bir nefeste börek dediğim oluyor ancak çok nadir.
Bunun haricinde bebeğim, bismillahirrahmanirrahim ve kağıt deme çalışmalarım devam ediyor. Zor mu? Zor. Üstesinden gelecek miyim? Sanmıyorum.
Bende pek haz etmiyorum bu tiplerden. Böyle bir sürü arkadaşım var ve hep börek desene be diye uyarıyorum. Sadece bu olsa iyi elmaya alma, kağıda kağat, poçaya poğaaaça diyenlere ayar olurum. Elimde değil.
