Johann sebastian bach'ın solo keman için yazdığı sonat ve partitaların dördüncüsü. "Allemande" oldukça sakin ve huzurlu bir yapısı vardır. Dörtlük notalarla hissettiğimiz nabız atışı, üçlemeler ve otuzikilik ritimlerle çeşitlenir. Daha çok içe dönük bir yapısı vardır. Noktalı ritimlerle başlayan "Courante", bölüm boyunca bu temanın üçlemelerle birbirini izlemesi üzerine kurulmuştur. "Sarabande, adını aldığı dansın tüm özelliklerini barındırır. Tema son bölümdeki "Ciacona" temasını anımsatır. Sakin bir yapıda olmasına karşın çoksesliliğin yoğun olarak kullanıldığı bir yapıdadır. Eserin tümüne hakim olan ağırbaşlı hava, "Gigue" bölümündeki hareketli tempoya karşın hissini kaybetmez.
Eserin son bölümü olan "Ciacona", sadece keman repertuvarının değil, çoksesli müziklerin başyapıtlarından biridir. Her kemancının kendini ispat etmek için mutlaka çalmak zorunda olduğu, teknik zorluğunun yanı sıra olağanüstü bir ifade gücüne sahip olan eser, Bach'ın çağlar ötesine uzanan dehasının en güzel ve tartışılmaz örneklerinin başında gelir. 256 ölçülük bu dev bölüm, birbiri ardına sıralanmış çeşitlemelerden oluşur ve son derece yalın bir ezgi üzerine kurulmuştur. Başta duyurulan temadaki akor bağlanışlarına sadık kalarak bölüm boyunca akıl almaz çeşitlemeler yapan bach, teksesli bir çalgıdan bile sınırları sonsuz olan bir evren yaratılabileceğini kanıtlamak istiyor gibidir. Eser boyunca otuzdört çeşitleme karşımıza çıkar. Genel olarak üç bölümlü bir yapıdan söz edebiliriz. 131 ölçü boyunca minör olarak devam eden yapı, daha sonraki 76 ölçü boyunca majör, son 49 ölçüde tekrar minör olur. Keman çalma tekniğinin sınırlarını zorlayan bu dev eser, özellikle 19. yüzyıl sonlarından başlayarak bestecileri ve kemancıları derinden etkilemiştir.
