Öyle bir kültür varmış eskiden bursada. Yaklaşık elli sene önce sona eren. Alay ediyorlar ama Bizim yeni yetme arkadaşlar bunu bilmezler. Kastedilen mafya vâri yapılanma da değil üstelik. Harbiden kabadayılık. Yıldırım semtinde bir kahve var. Davutdedeye yakın. Eskilerinden yaşlı bir beyamca anlatırken kulak misafiri olmuştuk istemeden. O kahvehâneden bir bardak su içmeyeni o âlemden saymazlarmış. Belli bir raconu âdabı ve kuralları varmış. Kavga etmek adam dövmek haraç kesmek hır çıkartmak değil bu mesele. Mahallenin ağır abisi. Sahip çıkmak koruyup kollamak etrafı kolaçan etmek göz kulak olmak haksızlık ve yanlış yapılmasına müsaade etmemek takip etmek yerine göre müdahale etmek. Halka özellikle de garibanlara yardım etmek. Almak değil vermek. Bi nevi bekçilik etmek. Hatta karakol ve zaptiyelere (polis) yani asayişe yardım etmek. Kalmadı o kültür şimdilerde bitti.
babamin en buyuk kuzeni,biz dayi deriz,onlardan birisiymis vakti zamaninda. yesil’deki tekel bayiisini bir kac sene once rahatsizlanana kadar isletmeye devam etti. kepenkler kapaninca ne raki sofralari kurulurmus,ne dost meclisleri..sagliginda cok anlatirdi o meshur eski gunlerini.
filinta gibi delikanliymis,pos biyik,simsiyah gur saclar,cakir gozler..
her seyden once saygi vardi,buyukten cekinme vardi,adap vardi der o zamanlar icin.
hala sokakta goren onunu ilikler,hastanede evde hic yalniz birakmazlar onu. vefa duygusu boyle bir sey iste,40 yil gecse de en ufak iyilik bile hatirlaniyor.
