Arap Parkı'nda sigaranı yakıp stada doğru dalıp gitmişsin...
Az önce arkadaşlarınla omuz omuza Altıparmak'tan stada doğru inmişsin. Belki buz gibi havada çatısından bir yağmur damlası düşmüştür başına, belki de Ağustos sıcağında taktığın atkıyla kapalı kalede kan ter içinde kalmışsındır... Şimdi anımsarsın Kültürpark'a doğru polislerle yaşadığın kovalamacaları. Evet! Yüzünde bir gülümseme oldu, aklına geldi gol sevinçlerinde koltuklarından aşağı yuvarlanmaların. Açık kaleden Uludağ'ın sırtlarına doğru haykırmıştın ya Bursaspor! Diye, o anda küme düşmenin isyanı ve aynı zamanda şampiyonluğun gururlu haykırışı vardı nefesinde. Gişelerin önünde geceden beri uzayan sırayı görüyorsun değil mi? Ya babalarının omuzlarında futbolcuları görmeyi bekleyen çocukları? Hepsi geride kaldı. Çocukluğumuza, gençliğimize işleyen hüzünler, sevinçler unutulabilir mi? Böyle bir sevda yaşayan yüreklerden ne ATATÜRK ne de STADI silinebilir mi? Silinmez! Ancak şimdi göz yaşlarımızı silmek zorundayız. Sigaranı söndürebilirsin. Elveda Bursaspor'un ve çocuklarının yuvası...
