yastığın yüzünü mendil gibi kullanan insandır. yerinden kalkamayacak kadar hastadır, zaten ayağa kalkacak dermanı olsa burnunu duvara silerdi. burnunu karıştıran insanlardan daha edepli davranmıştır. ayrıca yatak döşek hastalık yaşamak diye buna denir. ben ne eziyet çekiyorsam, nerem ağrıyorsa, kullandığım objeler de bunu hissetmeli. ben napayım, hiç kullanılmamış battaniyeyi, altında masturbasyon yapılmamış yatağı. bu yüzden yastığımı yorganımı, battaniye mi güvelerden kıskanırım. hani bi laf vardır '' kim olduğunun ne önemi var, sana baktığım kadarsın.'' diye gözlerimin önünden geçer durur sürekli.
bazen burnunu silersin, bazen ağzından menderseler çizerek bir salya akıtırsın yastığına ama nolursa olsun sen kirletirsin. tamam da yastığın üzerinde duran ya başka birinin sümüğü olsaydı acı vermez miydi? neyi kirlettiğinin ne önemi var yeter ki gerçekten üzerinde kalan kir senin olsun. belki biri gelir sararmış yastığının yüzünü değiştirir, beraber kirletirsin.
ya da
''bugün akşama kadar burnum aktı bakkala gidip selpak almaya üşendim, sürekli kazağımın koluna sildim, sildim sildim sildim...'' dersin. hatta burnundaki sümüğü bile nereye sürdüğünü bilerek yaşarsın, yani kazaklarının kollarından bile ayırt etmezsin yastığının yüzünü.
