ilkokulda bir arkadaş vardı. sınıfta en belirgin özelliği aşırı kokuyor olması ve kendi burun sümüğünü afiyetle yemesi idi.herkes tiksinirken kimse yanına oturtmak istemezdi. en ziyade ben kendinden iğrenir ve uzak dururdum. kaderin cilvesi öğretmenimiz tam da bu zatı muhteremin yanına kondurdu beni. felaket bir kaç ay dan sonra kokusu üzerime sinmiş ve burun pisliklerini bana atmadığı sürece yemesine izin vermiştim. kanıksamıştım o çocukluk kabusunu.
