Çok özel bir çocuktur aslında burnunda sümükle dolaşan çocuk. Sabah yataktan kalktığı anda burun deliğinin kenarından dışarıya baş vermiş hafif katılaşmış bir maddeyle* yaşar bütün günü. Şahsen karşılaştığım BSDC*'lara karşı hep bir hayranlığım olmuştur. Ben neden böyle değilim şeklinde kendimi sorgulamadım hiçbir zaman ama, yine de bir aurası olur bu insanların. Karşısında konuşan kişi o sümüğe kitlenir, hareketlerini izler. Ama kilit nokta sümüğü izleyen kişilerin yüzde 90'ının herhangi bir uyarıda bulunmamasıdır. "Abi burnunda sümük var." diyemezler. Çünkü hayatında bir kere uyarmışlardır ve karşı tarafın yani sümüklü olanın bu konuyu tam anlamıyla iplemediğini görmüşlerdir.
Kışın soğukta tatak kıvamını alan sümükle burnunda tatakla dolaşan çocuklara dönüşürler kimi zaman. Burada mucizevi olan olay ise, nam-ı değer umut sarıkayanın değindiği burun içinde kalan tataktan çıkan tiz melodilerin bu insanlar üzerinde gerçekleşmemesidir. Çünkü sümüğün bütün gün orada kalmasını sağlayan tek şey konumudur. Burnunda sümükle dolaşan çoçuğu rahatsız etmediğinden dolayı ve burnunda sümükle dolaşan çocuk son derece naif ve vurdumduymaz bir insan olduğundan dolayı sümükle dolaşmaktadır zaten ve hissetmediği için mani de olmak istemez yarattığı paradokslar ve kavramlar silsilesine. Biz de illa "tespit yapacağım" şeklinde kaşınan insanlar olarak bu olayı gereksiz şekilde irdeleme gereği duyarız.
Sonuçta evrim sürecinin bir parçasıdır burnunda sümükle dolaşan çocuk.
