biraz kendini beğenmiş ama daha ziyade kendinden başka birşey beğenmeyen, bir nevi armudun sapı üzümün çöpü tadında davranan insanlar için kullanılan güzide deyim.
hatta şarkısı da vardı galiba...
onun burnu kaaaf dağında
söz söylenmez yanında
lalalala diye.
kişinin kendisini dünyanın merkezinde sanıp, sadece kendisinin, her b.ku bildiğini sanması, herşeyin eksperi olduğuna kanaat getirmesi; genelde bu tür kişiler, bir süre kendilerini süper insan, çok gelişmiş kişilik gibi görseler de, sonucunda, kötü sona bile bile katlanırlar...
