bu hafta uykusuzda erman çağların yazısında geçen cümle ve beni bir an garip düşüncelere sürükledi. (yazı ne ola ki diyen varsa bu hafta uykusuz okumaya davet ediyorum) bu cümleyi kuran insan aslında hiç bu birlikte yaşama eylemi gerçekleşmeye devam etmek istemez. bu aslında şöyledir, anaokulundayken uyku saatinde cin gibi gözlerle ayakta dolaşıp istediğiniz oyuncağı oynamanızın önündeki engeldir sonuçta birlikte yaşamak. lisede öğrenciyken sınıftaki başkandan duyarsınız veya sınıftaki arkadaşlarınızdan burada birlikte yaşıyoruz sonuçta o yüzden paspasa ayakkabıyı takıp tavana iz çıkaramazsın. üniversitede karşınıza bir profesör geçip öğüt verir gibi uyarır sizi hepiniz burada birlikte yaşıyorsunuz gidin öğrenci işlerine derdinizi anlatın düzeltsinler. okul biter meslek başlar iş arkadaşınızdan duyarsınız.. hatta evde karınızdan bile duyarsınız bunu o çoraplar günü gününe çamaşır sepetine atılmalıdır. bunu her duyduğunuzda farkedersiniz karşınızdaki insanın içinden çığlıklar atarak yükselen keşke şu an birlikte yaşıyor olmasaydık sesini. zordur birlikte yaşamak.. kendi insanların kendince uydurduğu kurallara bağlı kalmak...
