Varoluşuma nasıl anlam vermeye çalıştım hemen anlatayım, üzerimde Haydarpaşa yangının üzüntüsü olduğu halde pazartesi pazartesi işe gittim. Uzun ve yorucu bir gün sonunda metrobüsüme binerek eve giderken, şans eseri oturduğum yerden, nur yüzlü bir amcaya yer vermek üzere kalkmamla amcanın, mini etekli sarışın ve takribi olarak on sekizlik çıtır denilebilecek bir hatuna yüzündeki yılışıkça gülümsemeyle yer vermesi arasında takribi olarak 45 saniye geçti geçmedi.
Bünyemde bu olayı kaldıramadı haliyle
Şimdi intihar etsem çok boktan bir sebep olacak, psikologa gitsem eleman beni kızılcık sopasıyla kovalayacak…
Acaba satrede bu varoluş sıkıntılarını çekmiş midir ?
