bizler sokaklarda büyüdük. salçalı ekmek elimizde beygir gibi sabahtan akşama toz toprağın içerisinde top peşinde koştuk. fırından yeni çıkmış ekmeğin arasına yağ sürdü analarımız onuda yedik nefes almadan. sokakta satılan lahmacunlardan da yedik afiyet ile. kola içmedik gazoz vardı yeşil yeşil şişelerde. hamburger yemedik pizza falan yoktu biz küçükken. büyüdük askere aldılar 18 ay bu bulgur pilavından yedik yareni kara şimşek ile. 1.dünya savaşından kalan etleri yedirdiler. inekten çok dinazor buduna benziyordu hemde kocaman. neyse işte yedik yedik yedik bir şey eksilmedi şükür. hala yiyiyoruz afiyet ile o domates ile harmanlanmış bulgur pilavını nam nam nam diye diye. velhasılı bulgur pilavı candır canandır. öncesinde bir tabak mercimek çorbasını da gömmüş isen midene bayram ettirtir ikisi beraber.
babaannem yufka ekmek yapardı tandırda ve evin bir odasında muhafaza ederdi. evde somun ekmek çok az tüketilirdi. öğle yemeği yenilecekti. yer sofrasında yaklaşık 7-8 torun oturmuş bekliyorduk. büyükçe bir sininin üzerine yufkayı sermişti babaannem. üzerine tavuklu bulgur pilavını boşalttı. her bireyin önünde kafi miktarda turşu vardı ve ayranlarımız buz gibiydi.
o yufkadan koparıp kaşık kullanmadan yediğim bulgur pilavının tadını hiçbir yemekten alamadım bugüne kadar.
Beni de yazın,ayrıca burada yemek kötüleyen ve beğenmeyenleri ilk doktor randevusunda o burun kıvırdıkları yemeklere mahkum olmalarını öyle çok istiyorum ki.
