Bizler, yeni güne gözlerini açmaya alışmış ve bunda hiçbir tuhaflık göremeyen insanoğluyuz. Her sabah esneyerek kalktığımız yatağımızdan:
- Off! Yine mi yaşıyorum. Şeklinde söylendiğimiz dahi olmuştur.
Yaşamaya alışmış ve hiç ölmeyecekmiş gibi planlar yaparız. Deriz ki:
- Neyse, bu işi de yarına bırakayım. Yarın da ölmeyeceğimizin garantisini böylelikle vermiş oluruz.
Hiç düşünüyor musunuz, yarın sabah gözlerimi açabilecek miyim acaba?
Veya 5 dakika sonra ölmeyeceğimizin garantisi nerede?
Dedem, ben okulda iken aniden felç oldu.
Ananem ile gelecek planları yapıyorken bana sözler verildi. Seneye kesinlikle yapılcak sözler.
1 sene sonrasında vaat edilmiş sözlerin hayalini kurarken karlı bir gün, ananemin mezarına gidip "Ama bana söz vermiştin" diyerek ağladığımı hatırlıyorum.
Hala bizimle olan hayatımızın değerini anlayalım.
Hala bizimle olan insanların değerini anlayalım.
Bir gün hiç beklemediğimiz bir şekilde insanlar aramızdan ayrılabiliyor. Elbette birgün sıra bize de gelebilir. Ve gelecek.
