aslına bakarsanız bunu "en" olarak sınıflandırmak pek doğru olmaz.
ilk olarak yataktan kalktım -evet, o kadar alkolden sonra yaşama dönebildim-, midemin yanmasından dolayı paşalar gibi bi kahvaltı edemedim ama dolaptaki soğuk süt aynı etkiyi gerçekleştirdi ardından iki saatlik tv karşısında moronlaşma safhası başladı, başım ağrıncaya kadar saçmasapan pop klipleri izledim, en sonunda kendimden tiksinip birilerine telefon etmek istedim ama telefonumu uzun zamandır kullanmadığım için bulamadım. bulduğumda ise yine o aynı umutla tuş açtım ama operatör mesajlarından başka bana ulaşan yoktu ha bide bizim çocuklar gelirken cerez getir meze bitti diye birkaç defa aramışlar... galiba yalnızım...
mutfaktan bi ses geldi hışımla yerimden kalkıp sese doğru yöneldim ama yine kimse yoktu. evet evet çok yalnızım...
parka çıktım biraz temmuz ortasında hava kapalıydı ve bir tek ben terlik giymiştim ayağıma, niye hep ben tek kalıyorum insanlar arasında? en azından ayak tırnaklarım düzgün diye avuttum kendimi... eve döndüğümde bilgisayarım açıktı herzamanki playlist çalıyordu, en azından eve gelince bi ses beni karşılıyor... yapayalnızlık bu olsa gerek...
bugün yaptığım şeyler bunlarsa eğer hangisi "en" güzeli diye soruyorum kendime -yine kendi kendime konuşuyorum gidip yalnızlık üzerine birkaç entry gireyim bari-
yeğenimle gün boyu zaman geçirdim ve sanırım ona hiç unutamayacağı cocukluğuna döndüğünde hep hatırlayacağı bir gün gecirttim. cok mutluyum içimde bi huzur var dayım da bana benzer bi gün geçirtişti hiç unutmadım oda unutmaz umarım...
