engelliler için biriktirdiğim mavi kapakları çöpe atmışlar. bugün allah’a, neden bu kadar bilinçsiz ve cahil insanın yaşamasına izin verdiğini sorup isyan ettim. ülkenin yarısının yaşaması büyük hata.
Merhametsiz insanların merhametsizliklerine takılı kaldım.
Ey Rabbim sen beni o insanlardan yapma.
Bazen sokakta yem yiyen güvercinlerin korkup yemeklerini bölmemeleri için yolumu değiştirip çamurdan yürüyorum ama bazı insanlar birşeyleri talaf etmeye hapsolmuş gibi.
Hayatımda yeri olan arkadaşım sandığın insanların yine yeniden bencil olmaları. Herkes kendini düşünüyor sözlük. Ama seni düşündüklerini sanıyorlar. Sen tüm iyiliğini içtenliğini sunuyorsun. Sonra bir bakmışsın yine yalnızsın kalabalıklar içinde.
Gençliğime üzüldüm. O kadar saçma sapan şeylerle yıprattım kendimi, hiç değmeyecek şeyler yüzünden günlerce aylarca acı çektim. Çok defa hayatımın içine edecek kararlar verdim. Bazen düşünüyorum da bu hayatta yerimi bulamıyorum. Sanki varlığım bir anlam ifade etmiyor gibi hissediyorum. Evet galiba tekrar ergenliğe giriyorum.
