beraberken delicesine aşık olmadığım, nasıl olsa bir gün bitecek gözüyle baktığım eski ilişkimin üzerinden neredeyse bir buçuk yıl geçmesine rağmen şuanki hayatımın her köşesinde zihnen ondan izlerle yaşamak zorunda kalacak kadar zavallı bir bünyeye sahip olmam.
o kadar zayıf hissediyorum ki bazen; hayatın onca acımasızlığına karşı bir meltem yeliyle yıkılacak türden olan benliğimin boşuna nefes tükettiğini düşünmeden kendimi alamıyorum.
intiharın da ötesinde eğer ki bu akıl sağlığı bozuk varoluşumun bir test olduğunu ve eğer daha fazla sıyrık almadan atlatırsam bu anlamsız içi boş günleri baştan aşağı tazeleneceğim düşüncesi beni ayakta tutuyor.
'bu sabah bir umut var içimde' olan ruh hali. şimdilik tek umudum, okulu bitirmek ve istediğim kadar para kazanabilmek. o umut olmasa şimdiye kadar kalmazdım.
