buğulu camın ardından izlediğimiz aslında herkesin hayatıdır. zira kimse bir başkasının evinini içinde yaşananı bilemez, her zaman bir buğu vardır baktığımız camda.
otobüste bazen görürüm; yolcu biner, yerine oturur ve oturur oturmaz da camın buğusunu siler. kendisine dışarda olup bitenleri görebilmek için bi pencere açar buğulu camda. bazen de dışarıya bakıp kendi içindekileri görmek için, düşünmek için. herkes aynı camdan bakar, aynı yere bakar, ama kendi eliyle sildiği yerden bakar. ve herkes farklı şeyler görür. dışarda mendil satan bi çocuk vardır belki ama kimileri acımasız bi ana baba görür, kimileri yoksul bi aile...
bazen o camın buğusunu silmek yerine, silinmiş kısımlardan da bakmak gerekir hayata.
buğulu camın ardından bakıldığında herkes mutlu gibi gelir. bakan hariçtir. herkes güler, eğlenir kısacası mutludur. önemli olan o buğulu camı açıp bakmaktır. işte o zaman hayranlıkla izlenen hayatlardan birine sahip olunur.
