özledim. çok özledim. korkunç özledim. neden biliyor musunuz? çünkü hayallerim asılı kaldı geçmişte. özledim, çünkü önümde yaşayacağım güzel günler vardı. bugünse hiçbiri yok. her şey çok farklı. bir olgunluk, kabullenmişlik var aklımda; gözlerim yorgunca gülümsüyor. ellerim son denemelerinden birini çekiyor. buraya. tam buraya. dağılmışım. ben dağılmışım, ama etrafımı topluyorum. bana ait olduğunu düşündüklerimi teker teker düzenliyorum, yığınları çöpe yığıyorum. kendim, en sona kalacağım. ne uzun ne kısa dört-beş aylık uzunlukta pasaklı saçlar, bir-iki haftalık tırnaklar, yeşil çizgili eller, açıkta kalmış çikolata gibi ten, neminden parlayan gözler, ağrıyan bir sırt, sigaradan kurumuş bir ağız ve sancılı bir çene, üç günlük kot ve sıkışmış kasıklar, bir tişört üstünde çift hırka ile bîtap, zayıf bir adam. uyumaya hazırlanan, uyanmaya isteksiz. bir adambugün var yarın yok.
bir adam ki farketmiş:
sağlık, mutluluğun anahtarıdır.
o kapıya varana dek, bu anahtarı yanınızda taşımalısınız. dikkâtli olmak gerek, sağlıkbugün var yarın yok.
sağlığın aksine, azimde öyle değil. azim bugün varsa, yarın da var. ama bende yok. ben tembelin tekiyim. çünkü bana kimse azim ekmedi. ben de kendime ekmedim.
azim ekildiği tarihten itibaren iyice sulanması gereken bir tohum. kaybolmaz dediysek, azmi büyüttüğünüz yüreğinize elinde baltalar olan kişilerin girmesine izin vermezsiniz herhalde diye dedik. ama elbet aldanırsınız.
yine de siz siz olun, yaşamı seven insanlar, azim ekin kendinize ve çocuğunuza. ne olmuş bana anlamıyorum, hiç saygı duymam esasında yaşamı kutsallaştıranlara. şimdiyse tavsiye veriyorum. garip.
neyse ki bu gariplik de bugün var yarın yok. düşüncelerim de. benim düşüncelerim. bütünlüğüm. bugün var yarın yok.
