hayattan hiçbir şey beklememek gerektiğini ve sona gelene kadar zaman doldurmak zorunda olduğumu öğretti ve zaten hali hazırdaki depresyonumu tavana vurdurdu. sevmiyorum bu hayatı.
Bugün Çok saçma şeyleri kafaya taktığımı üzüldüğümü fark ettim. Ruh halim çok değişken son zamanlarda. Dün üzüldüğüm şey bana mantıklı gelirken. Bugün ne aptalmışım ben. üzüldüğün şeye bak diyip kendime kızabiliyorum..
hiçbir insana asla kendinden fazla değer vermeyeceksin, bir insan için asla elinden gelenin fazlasını yapmayacaksın, bir insana asla güvenmeyeceksin. menfaati uğruna insanlar seni o kadar kötü duruma düşürür ki, bunu asla yapmam dediğin şeyleri yaparsın bir süre sonra. yani uzun lafın kısası, bir saniyeni hak etmeyen kişi için ne üzülmeye ne de kahırlanmaya gerek var. ne halleri varsa görsünler...
