bu ülkede söz söyleme şansı olup, buna rağmen referandumda oy kullanmayacak insandır.
özelden genele gidildiğini
bireyden topluma ulaşıldığını
dişlilerin en az birini oluşturduğunu
tepkisiz kalmanın yarar değil zarardan ibaret olduğunu
bir tek kararın bile ülkesinin kaderini değiştirmede rol oynayacağını bilmeyen insandır.
çevremde referandumda oy kullanmak yerine tatile gitmeyi tercih eden insanlar gördüğümde onlara tek şey soruyorum;
- sen bu ülkede yaşamıyor musun?
elbette aldığım yanıtların çoğu, ülke geleceğini hafife alan cevaplar oluyor. bizim insanımız "nerde bu devlet?" diye bağırmaktan usanmamış. ellerinin arasında halbuki geleceği. ama ne yapıyor? karar vereceği vakit tüyüyor. ya tatile çıkıyor, ya hasta oluyor, ya yorgun oluyor, ya gereksiz görüyor. sonra da bu ülkede yaşarken, kendine gerekli olduğu halde verilmeyen haklarına baktığında hayıflanıyor. bu düpedüz iki yüzlülüktür.
eskiden hatırlıyorum da; annemle babam seçim vb bişey olacağı zaman sabah erkenden kalkıp sanki bayrammışçasına özenerek hazırlanırlardı. erkenden yola düşer, oy kullanmaya giderlerdi ve bunu tek kelime ile açıklarlardı -yurttaşlık görevimiz evlat. parmaklarına dökülen siyah mürekkebi göstere göstere eve dönerlerdi. oy kullanmak gururdu. şimdi neden haklının ezildiğini, neden azınlıkların çoğunluğa dönüşemediğini, neden seslerini duyuramayan kesimler olduğunu açıkça görebiliyoruz. duyarlı olmasını beklediğimiz devletten önce, birey olarak bizim duyarlı davranmamız gerekiyor.
