Yeni taşındığım apartmanda kimseyi tanımıyor oluşumdan yahut kimsenin varlığımdan haberi olmadığından olsa gerek henüz kapımı koca tepsiden bir kasecik aşure getiren minnoş yanaklı, kahverengi hırkalı, güler yüzlü teyzelerin zilime basmayışının eksikliğini ve derin hüznünü yaşıyorum.
içimdeki ev ve anne özlemi beni cam kenarında hasret kokan buhranlara sürüklemekte. Lütfen ablalarım teyzelerim. Yarın başka bir gün olsun. Söz elimden geldigince çalışıp kaseyi de boş göndermeyeceğim.
