ikimizde inatçıyız birimiz diğerimize diş geçiremedi. Şimdi uzaktayım aylardır seninle tek kelima konuşmadık ama hiçbirşey olmamış gibi davranmaya ne kadar daha devam edeceksin? Bilirsin hayatta hiçbirşeyden korkmam yalnızda herşeyi idare edebilirim ama korkuyorum sana sarılamadan sana birşey olursa ölürüm.
yakın zamanda bir arkadaşım babasını kaybetti ve ben bir kez daha senin kıymetini anladım baba...
bir kere bana tokat attığını hatırlıyorum sadece, o da kendime zarar vermemden korkmuştun.
sadece askere giderken sarıldım sana, biliyorum. ama ne bilim ben böyleyim, aile bireylerinin tümüne nedense mesafeliyim hep. biraz osmanlı ailesiyiz sanırım.
hep anlayışlısın, hiç kızmasın, hatta benim yaşımda arkadaşların var senin de otobüsten, onlar bana şeker gibi bir baban var diyorlar.
küçükken sivasın kışında, sabahının ayazında annem sobayı yakmaya çalışırken, sen üşümeyelim diye ablarımla birlikte bize sözüm ona cimlastik yaptırırdın. hatta öne eğildiğin zaman ,ayak parmalarımıza dokunmayı gözteriyordun bize, pantolonun kıç tarafı yırtılmıştı.
birde hep bizimle kafa yaptın ya halen anlatırım arkadaşlarıma bizi nasıl işlettiğini.
tv ve radyonun içinde küçük insalar yaşadığına inandırmıştın bizi. hatta teybin içini açtığında yanına yanaştığımızda,
" nerde küçük insalar?" dediğimizde, "şşş, saklanıyorlar..." diye de devam etmiştin.
en net hatırladığım anımız ben 3-4 yaşlarındaykendi.
evde siyah-beyaz tv vardı, trt akşam 6' da açılır, şirinler oynardı...
bir akşam sen, arkadaşından aldığın renkli tv ile eve gelmiştin, kurdun hemen ve açıldığında oturma odasının rengarenk aydınlandığını hatırlıyorum. şirinleri mavi olarak ilk o zaman gördüm, şirin babanın şapkası kırmızıydı, nasıl mutlu olmuştum.
sanırım pazardı günlerden ve annem banyo zamanı diye beni zorla yıkamaya götürmüştü ve ben direnmiştim şirinleri izleyecem diye...
sonra sen tv'yi kapatın, " merak etme şimdi onlar durdu, sen gelince açarım kaldığı yerden izlersin" diye.
ben de safım tabi inandım, yıkandım, daha doğrusu annem leğende beni yıkadı, ve çıktım heme koşa koşa tv'ye baktım ki pandomim gözterisi var tv1' de nasıl üzülmüştüm.
kendi babandan belki babalık görmedin, hissetmedin ama bana ve ablalarıma çok iyi babalık yaptın.
iyi ki varsın baba.
Hiç bir konuda seni ikna ettiğimi ve bana "haklısın "dediğini hatırlamıyorum.
Ya ben çok yanlışım veya sen çok inatçısın.
Ya ben çok az biliyorum yada sen çok biliyorsun.
Her şeye rağmen babamsın,
seni seviyorum ve sana karşı asla küstahlık yapmam istemem.
Bir defa "haklısın, sen doğru düşünüyorsun, ben yanlış yaptım "desen
"ben neymişim ya" diyerek sevinir, gurur duyarım.
Çocuklar büyüse de anne ve babalarından "aferin" sözünü duymak ister.
Sırtının sıvazlanması onu sevindirir.
Elini öpünce şekerimi isterim.
"Paran var, eşek kadar oldun git şekerini kendin al" demediğin için minnettarım.
Senin elinden şeker bir başka.
herkes aynı şeyi söylüyor. yalnız kalmanın daha bilinçli,provasını yapıyorum tamamda, peki ben bunu nasıl yapacağım?sen yine iyileş, yine gel, çabuk gel!
en son 1999 yılında askerde gerçekleştirdiğim eylem.
"baba naber yahu, ne var ne yok? param bitti gene. ne çabuk bitti deme beş lira göndermişin iki telefon kartı aldım hafta sonu çarşıda çay içtim bitti. iki gün içinde gönderirsin herhalde. anneme selam."
babaannemle alıp veremediğin ne baba ? kadın dün geceden beri sinirli posta koymak nedir yahu !? yazık ya o kadar iyilik yaptp sana böyle mi davranıyorsun ?
sen ki benim en değerlimsin, canımdan kıymetlisin... senin sesin titrese benim canım yanar, kaşın çatılsa seni sinir edene sinir olurum...allah'ım beni sensiz bırakmasın...sen olmasan ben bu kadar huzurlu olamam, bu kadar güvenemem kendime ve bir adım ileriye yol alamam...en büyük destekçim, moral kaynağım,sevincim, herşeyimsin sen benim... sen ve ben herkesin kıskandığı bir baba kızız...bir ortamda ayrı düşsek hemen gözlerimiz birbirimizi arar... ben seni hep çok özlerim mesela...kocaman kız oldum ama seni kahveden çağırdığımda kapının önünde öpmekten hiç utanmam mesela...ah ne çok özledim şuan...
sevgili babacım;
büyüdüğümü düşünmeye başladığın andan, ben üniversitenin 2. yılına gelene kadar, aramız bir türlü düzelemedi ne yazık ki. hayatıma olan takıntın o kadar büyümüştü ki, sürekli 'kız ya da erkek farketmez ! arkadaşın olmayacak! ' diyordun ya, arkamı dönüp bakıyorum da galiba istediğin olmuş. 4 yıl süren lise hayatım boyunca kaç kişiye selam veriyorum, düşündüm ve anılarıma acıdım doğrusu. bu konu hariç farkettim ki, bana direttiğin herşeyin tersine gitmişim. peki neden üniversitenin 2. yılına kadar dı işkencen? evden uzak okuyorum diye gözden mi çıkardın beni? aradığında evimde olsam bile dışardayım diyorum neden tepki vemiyorsun? eve gelince de sil baştan başlıyoruz yine. aynı ildeyken il dışında gösterdiğin toleransı göstermiyorsun. bir tezatlık yok mu? hakkını yemiyim ama 2 yıldır bu konularda eskiye nazaran daha ılımlıyız.senin sebep olduğun, geçmişte yaşayamıdıklarıma ve yaşadıklarıma üzülüyorum. bu sebepten bu mektubu yazışım. sana bunları söyleyip hiç incitirmiyim seni. içimdeki küçük bir sitem sadece, sen hiç bilmeyeceksin.
bana farkında olmadan yaptığın en büyük iyilik ,ilerde çocuğuma nasıl davranmam gerektiğini senle olan ilşkimizden çıkarımlarla öğretmen. ha birde eş seçimini yaparken :' kendime koca değil, çocuğuma baba bulmam gerekliği'.
seni anlamıyorum ,düşüncelerine katılmıyorum ,davranışlarını tasvip etmiyorum ama koşulsuz seni çok seviyorum. sakın beni yalnız bırakma! ölene kadar sırtımı güvenle yaslayabileceğim, yanlışımda doğrumda hep yanımda olduğunu bildiğim tek adamsın.
yüreği dağlardan büyük, gözünün yaşları ucunda güzel yürekli insan.
seni kelimelere sığdırmak mümkün değil biliyorum. seni sadece yaşamak gerek diyorum soranlara.
hayatla mücadelen de derdin hayat değildi. senin için hayat tek kelimeydi. ailem diyordun ve geçiyordun. varsa yoksa çocuklarım, canlarım, hayattaki en değerli varlıklarım diyordun. be güzel yürekli insan. sen ki hayatını anlatırdın ya bize. ben işte o zaman anlardım senin gücünü. dişinle tırnağınla kazıyarak bu noktalara geldiğini o zaman anlardım işte. düşünürdüm kendi kendime sen böyle anlatınca "acaba yerinde olsam bu kadar dayanabilir miydim?" diye. dayanamazdım herhalde be babam. senin bu yaptıklarını ve yapmaya devam ettiklerini ben yapamazdım.
hayatımın kahramınısın diyorum soranlara. "nasıl yani?" diye sorduklarında başlıyorum anlatmaya. ben daha çok küçükken benimle benim yaşımda olurdu benim babam. oyuncak oynar, benimle araba sürer, her gece yatmadan önce bana sarılır, beni öperdi. kıyamazdı mesela bana. o kadar işinin gücünün arasında beni arayıp ne istediğimi sorar ve her akşam o "balık krakeri" unutmaz mutlaka bana getirirdi. ve bana candan bir kere daha sarılırdı. herkes anne sıcaklığı der, ben baba sıcaklığı derim. onun omzunda uyumayı çok severdim. kucağına alırdı beni ve bilirdim ki o zaman dünyanın en mutlu insanı o olurdu. ve benim için de dünyanın en güvenli yeri babamın kolları. kıyamazdı bana asla. kucağından indirirken bile görmesem de bilirdim beni uyandırmamak için çok çok dikkatli davrandığını. ve sen beni uyurken de severdin. "saçının teline bir zarar gelirse bu dünyayı yakarım." derdin. ve ben bilirdim bunu yapacağını. sen çocuklarına asla kıyamazdın.
hayatımın en önemli adımlarında yine sen vardın. ilk bisiklet sürüşümde yanımda kan ter içinde kalaraktan koşuşunu hatırlıyorum. ben gülerken sen de bana gülüyordun ama içinde bir yerlerde canından can gittiğini de çok iyi biliyordum. ilk okula başladığım gün heyecanımı yatıştırmak için yine sen bekliyordun beni ve ben okuma yazmayı sınıfta ilk öğrenen öğrenci olarak kırmızı kurdelayı kazandığımda bunun altında yatan sebep yine sendin. ağlardım ben derslerimi yapamadığımda. matematikle aram hiç olmadı mesela. ama yardım için bir gölgei yaslandığım karlı dağ sen yine yanımdaydın. okullar bir bir bitip diplomaları aldığımda sevincimi paylaşmak için sen hep yanımdaydın. benim babam... benim dostum... benim sırdaşım... benim bıkmayan arkadaşım... beni terk etmeyen yoldaşım... sırtımı yasladığım karlı dağ... şu fani dünyada istediğim ne varsa sen oydun benim için.
sen bana bu kadar değer veriyordun ama ben düşünüyordum. acaba ben sana layık bir evlat oldum mu hiç diye. sen o soruların da önünü kapatıp "senin gibi bir çocuğun babası olduğum için gurur duyuyorum ve bunu herkese de söylüyorum." diyordun. o an dünyanın en mutlu insanı ben oluyordum ve bunun sebebi yine sendin.
babam... yazdıkça farkediyorum ama nolur beni affet. sen bana bunca değer verirken, beni bunca severken, üzerime bu denli titrerken sen, bu yaptıklarını bir anda unutup, gaflete düşüp sana karşı sesimi yükselttiğim için beni affet... sana karşı geldiğim zamanlar da oldu elbet... sen büyüksün... damarlarımda akan deli kana ver ve beni yine affet... eğer ki bir gece de olsa benim yüzümden mutsuz girdiysen yatağına senden özür diliyorum. beni yine ve yine affet... maddi ve manevi seni ne kadar sıkıntıya soktuysam beni bir kere daha affet... beni affet çünkü ben seni gerçekten 23 yaşımda tanıdım. benim için, bizim için, ailemiz için yaptığın bütün çabaları yeni görmeye başladım. ve sen şu 50 senelik hayatının 35 senesinde durmadan, şikayet etmeden ve sadece bizim için harcadığın emekleri yeni gördüğüm için beni son bir kez daha affet... beni affet babam...
hayatımdaki tek ve gerçek kahraman. seni bu kadar kısa bir yazıya sığdırmak mümkün değil ve sığmadın da. eksik kaldı söyleyeceklerim ama onu da sana hiç söylemediğim zamanların acısını çıkartacağım zamanlar için bekle. bir gün elbet bu dünyadan göçüp gideceğini biliyorum ama o günü hiç mi hiç düşünmek istemiyorum. çünkü sensiz ne yapacağımı inan hiç ama hiç bilmiyorum. hayatımı tamamlayan öbür yanım. bana "babacığım" sözcüğünü kullandırdığın için, her ne olursa olsun bana güvenip benden vazgeçmediğin için, her zaman yanımda olup bana verdiğin destek için, bana o güvenli kollarını kazık kadar adam olduğum halde kapatmadığın için, bana bir baba gibi değil de bir dost gibi yaklaştığın için ve aklıma gelmeyen milyonlarca şey için sana bitmek tükenmek bilmeyen teşekkürlerimi sunuyorum. hayatıma verdiğin yön doğrultusunda eksilerek değil üzerine koyarak ilerleyeceğime dair şurada sana söz veriyorum.
gözünden bir damla yaşa dünyayı ters düz edeceğim insan. seninle beraber nice güzel günlerimizin geçmesi dileğiyle. allah sana hayırlı, sağlıklı uzuuuuuuuun uzuuuuuuuunn ömürler versin.
seni çok seviyorum babacığım. allah'ım her daim seni korusun ve başımızdan eksik etmesin inşallah.
seni çok seviyorum babam çok hep yanımda kal Allah sana benden ömür alıp sana versin kahramanımsın benim hiç bir erkek senin yerini dolduramaz kahramanımsın benim sen. bunları yüzüne söylemeye kalksam sustursun beni çünkü hemen duygulanıp ağlarsın sen nasıl bir insansın ya meleksin melek.
Baba!
Biliyorum yaşayamadıklarımız var seninle.Belki de "yaşadıklarımız" yok mu demeliyim bilmiyorum.Geç kaldık bir şeylere gibi geliyor bana.Ya sen yetişemedin, ya ben geç kaldım hep.Gerçekten ne zaman tanıdık birbirimizi tam anlamıyla.Sorumlusu kim tüm olanların, bilmiyorum.Keşke farklı olabilseydi bir şeyler,sen ve ben "biz" olabilseydik.Kendimizi kandırmayalım; sen ve ben "biz" olamadık.Sen sarılırken bana, ben sarılamadım,"seviyorum" dediğinde üç noktayla doldu cümleler.Seni suçlamıyorum yaşananlardan ama ...olmasaydı belki ben bu "ben" olmazdım.Belki herkesle savaşmak zorunda olmazdım bu kadar.Herşeyin önünde tek başıma durmazdım.iyi mi kötü mü adlandıramıyorum...Ama o hiç duymadığın bir söz var ya baba "seni seviyorum"...
