Sen hiç birini kaybettin mi?
Ben tam 5 kez kaybettim.2 kez annemi 2 kez anneannemi bir de kendimi. Ve şimdi birini kaybetmeyi bekliyorum. Kayıp=6.
Her an aklımda sen, nasıl da güçsüzleştin, birden nasıl küçük kaldın. Nasıl sessiz..
Whisky bardakları öksüz kalacak şimdi ve tabii ki senin aşkın bana extra ligth sigaraları da. En çok da ben! En yakın kan bağım gidiyor ve ben hiçbir şey yapamıyorum. Sadece bekliyorum zavallı bir endişe duyarak. Ağlayamıyorum bile, Zeynacılık Sheracılık oynuyorum kendimle. Sen ise Jerry kadar bile güçlü değilsin. Ve ben hala inadımdan vazgeçmiyorum, geçmişten getirdiğim kzıgınlıklarımın acısını çıkartıyorum. Üzülüyorum, daralıyorum, ağlamak istiyor gözyaşlarım pınarlarında kilitenip kalıyor ağlayamıyorum. içimden, gidip yüzüne karşı "Babaaaaaaaaaaaaa" diye bağırmak geçiyor. "Sakın ölme! Sakın ölme çünkü hiç anlamadın ama ben seni çok seviyorum.
Hiç fırsatın olmadı bunu anlamak için ve bana hiç fırsat vermedin.Sakın ölme çünkü seninle yapamadığımız ve yaşasan bile asla yapamayacağımız milyonlarca şey var içimde. Sakın ölme çünkü çok kızgınım sana ve ben henüz sana olan kızgınlıklarımı çıkaramadım senden.
Ölme! çünkü sana sarılacağım ve sen bana sarılana kadar duracağım öyle. Ölme! çünkü, ben seni çok seviyorum senin tüm umarsızlığına karşın. Çok seviyorum lanet olsun " demek geliyor içimden ama diyemiyorum, öpemiyorum bile.
Sen hiç birini kaybettin mi?
Bilir misin bir fotoğrafa bakıp da baktığın kişiyi özlediğinde bir sesini duyayım diye telefona sarılamayacağını, sarılsan da o telefonun, asla, o çok özlediğin görüntünün sesiyle açılmayacağını? Bilir misin özleyip de sarılmak istediğinde sarılamamanın verdiği çaresizlikten kollarının boşluğu sarmasını?... Sen bilir misin? birisi zaten hayatında ama yokken "olsun, varsın olmasın uzakta da olsa nefes alıyor ya" diye şükretmeyi ve nasıl olsa birgün görüşebileceğinin rahatlığıyla davranmayı fakat O`nunda artık yavaş yavaş gitmeye hazırlandığını görmenin derin acısını.
Sen hiç sevdiklerini kaybetmedin ama hep seni sevenlere kendini kaybettirdin şimdi olduğu gibi.
Ölme çünkü sana söyleyemediklerim, yarım kalan sarılmalarım var ..
seni toprağa verirken düşündüm bunu 1.5 yıl önce. insan hayattayken çok sevdiği insanın üzerini toprakla örtmek için neden bu kadar acele eder? herkeste bir telaş bir an önce seni toprağın altında bırakmak için. insan oğlu ne nankör değil mi babacım?
ilk aşkımsın bi ömür de öyle kalacaksın. sana sarılmak bile huzur veriyor. ama bir gün sen de bırakıp gideceksin ve ben de tek başıma kalacağım ya işte sırf bu yüzden güçlü olmayı öğrenmem lazım. çünkü senin yokluğun bana yeteri kadar acı verecek; çünkü senin yokluğunla o büyük güç gidecek. kimse de senin gibi olamayacak. Uzunca bir süredir, seninle pek iyi anlaşmasak da hiç kimse bana o huzuru ve güveni veremeyecek. seni çok seviyorum babacım.
gidene kadar hiç benim yanımda olmadın, ilkokula başladığımda arkadaşlarım babası okula götürürken sen annemin götürmesine bile karşı çıktın, sokakta dayak yerken beni kurtarmadın, havanın berbat olduğu o yağmurlu günlerde okula gitmek için taksi bulmadın sadece para verip taksiyi kendin bul dedin, hayatımda önemli kararlar alırken hiç karışmadın hep sen bilirsin dedin, arkadaşım vazgeçti diye benimde yapmaktan vazgeçtiğim şeylerde hep bana bağırdın milletten sanane dedin yalnız olmaya alış dedin.
bilmezdim aslında okula başladığım o ilk yıl hergün usulca arkamdan geldiğini, bilmezdim ben dayak yerken evde perdenin arkasından kötü birşey olursa dışarı çıkmak için beklediğini, bilmezdim o yağmurlu havada hemen denk gelen taksilerin senin arkadaşın olduğunu ve senin çağırdığını, bilmezdim verdiğim kararlar yanlış dahi olsa bana kötü birşey olmasın diye uğraştığını.
bana özgür olmanın yalnız olmak demek olduğunu, kimseye muhtaç olmadan yaşamayı öğrettin ben geç anladım affet, yalnız olmaya da alıştım ya bir sensizliğe alışamadım.
oturup ağlardın beni sevip, "öleceğime değil senden ayrılacağıma yanıyorum" ben diye.
"aman be baba sanki ben ölmeyeceğim biraz sabret bende gelirim yanına" diye avuturdum seni,
gözün yaşlı gülerdin, yine yanardı için biliyorum.
şimdi içi yanan benim, ben ağlıyorum.
başlarda beni sevdiğine inanmıyordum, sanırım sevgini göstermesini bilmediğinden. yanımızdada olamadın tabii hep yurt dşındaydın hep benden,annemden, kardeşimden uzaktaydın. seni anlamaya tanımaya pek vaktim olmadı, anlamaya çalıştıgım zaman hep bağırırdın o an soğurdum senden, nefret ederdim, bir yandanda severdim ama ölmeni isteyemezdim, korkardım sana birşey olacak diye...sana çok kötülük ettim baba çok terbiyesizlik yaptım, konuşmadım seninle, kalbini kırmaya çalıştım belkide bunu başardım. çok özür dilerim keşke bunları sana söyleyebilecek cesaretim olsa seni çok seviyorum. seninde beni sevdiğini biliyorum. keşke ikimizde bunu gösterebilecek cesarete sahip olsaydık. hala uzaktasın benden ailemizden ama bizi sevdiğini biliyorum. yaptıgım herşeyden dolayı önce allahtan sonra senden af diliyorum.
babamsın diye söylemiyorum, on numara adamsın. az sonra gelip "yatmadın mı lan daha sen?" diye sormasan daha güzel olacak ama yine de severim seni. az mı güreştik seninle.
jos sen varya sen benim bir tanemsin yemin ederim ben benim babam olsam kendimi döve döve öldürürüm iyi dayanıyosun bana her dediğimi de yapıyosun ya kıyamıyosun ya bana seni çok ama çook seviyorum jos he bir de sürekli balcı balcı öpsünü*diye sevmesen daha mı güzel olur san ki
seni suçlamıyorum, kızmıyorum da. ama bana kendimi öylesine değersiz hissettirmektesin ki son birkaç aydır. özellikle okul için harç ödeme zamanı geldiğinde bi kerecik deseydin "oğlum okulun harcını ne yaptın? ödeyebildin mi?" diye. deseydin iyiydi be baba. ama olsun, napalım. çok zor bir dönemden geçerken, maddi zorluklarla da karşı karşıya kaldım. bir yandan annemi üzmemek için okula devam etmek zorunda olmam... ama bunun için sana zerre kadar kızmıyorum bile. sadece kırıldım, hepsi bu...
adam gibi adam ol. bazı hareketlerin gerçekten çok sıkıcı.çok yapmacık. kadınlar yapmıyor bu hareketleri. senin gibi adama hiç yakışmıyor. bu konuda sana hiç çekmemişim. biraz mert olsana. neyse param az kaldı yollasan iyi olacak. *
canım sıkılıyordu. sözlükte ismimi arayayım dedim. biraz içim açılır, duygulanırım, belki sevinirim dedim. demez olaydım. insanın ismi bu kadar ezik olmaz arkadaş. küçükken de böyleydi. ismim hep alay konusuydu. öğretmenlerim bile dalga geçerdi. değişik gelirdi belki. yok yok değişikliğinden değil. kendimi kandırıyorum. evet, dalga geçilmeye müsait bi' ismim var.
babam. iyisin hoşsun. kıyak adamsın çoğu zaman. ama isim konusunda zevksizsin baba. beni maffettin baba. uzun olan soyismimize koyduğun bu isim olmadı be baba. yazılı kağıtlarımda isim-soyisim bölümüm hep karıca duası gibiydi baba. beni ezdiler, hor gördüler baba. 3 harflik bir isim yeterdi baba. gerek yoktu bi' 3 harfe daha be baba. ah baba. ah.
Babacığım,
Ben sadece fazlasıyla ciddiye almıştım, küçükken bana birini üzdüğümde söylediğin o sözü. "Kendini karşındakinin yerine koy." Ve ilk başlarda bunu o kadar çok yapmıştım ki, bir gün dönüş yolunu yani kendimi bulamadım.
