Bir video izledim, çocuk çorap satıyor.
Satın alan kişi ile konuşması var, onun hikayesine üzüldüm. Uyku uyuyamıyorum bu yüzden de.
Aslında çocuktan çok kendi halime üzüldüm ben, şu hayatta bir anne ve babaya sahipken, maddi açıdan bir yokluk yaşamıyorken nedir bendeki bu kıymet ve değer bilmezlik, bencillik. insanlar ne ile sınanıyor, başlarına neler geliyor, ben nelere üzülüp kafama takıyorum. Ne kadar bencil bir insanım ben, bunları düşünüp üzülüyorum kendi halime.
Ama ahtım olsun, buraya da yazıyorum; bir gün maddi açıdan güzel bir gelirim olur ise yardım edebildiğim kadar çocuğa yardım edip hayatlarına dokunmak istiyorum.
