hayatımızı kazanmak için düzenli bir maaş iş ve diğer tüm kişisel iyiliğimiz için yaptıklarımızın tümüne mücadele diyelim. Ama şuan ki eğitim sistemine değinmeden duramam. Eskiden liseyı okuyan polisi devlet memuru, öğretmen, orta okulu bitirip belli serfitikalara sahip olan kişiler kendılerini idare edebilecek kadar düzenli bir iş sahibi olabiliyordu.bu sadece türkiyede gecerli değildi örneğin rusya da küçükten kültürel olarak ailesi tarafından piyano dersi almış bır kişi liseden cıktığında o zaman ki rusyada muzısyen olabılıyordu. yada almayanda sanayıye meraklı bır genc yeteneğini ortaya koyduğunda ve bu tescillendiğinde 18 19 yaşında kendı düzenini kurabilmekteydi. anlatmak istediğim şudur ki ; siz 18 19 yaşınızda da bır ıktısat görevlisinin yaptığını yapabilirsiniz. yada bir mühendisin okuması için koskoca 25 yıl gerekli değildir. bu bizim için oynanan cok tehlikeli bir tuzak cünkü her genç hayatının en önemli yıllarında basifleştirilirse o zaman dünyada gereksiz hareketlenmelere ihtiyac duyulmaz gencleri yaşlandırma projesi 1. ve 2. dünya savaşından sonra ortaya konuldu. sizinde anlıyacağınız üzere şavaşlardan önce yeni yeşeren bir dünya artık kendini yaşlanmaya ve basifleşmeye atadı. belki bir doktor 20 yıl okumalıdır. şimdiki gibi 26 30 değil cünkü kurtarıcılara ihtiyac var. kendimize sormamız gerek orta okul da ki lisedeki yada bunları bırakın üniversitedeki bilgiler bana 17 yaşımda öğretilseydi. bunu yapamazmıydım. emın olun varlık olan insan olarak cok şeyi yapmaya ve yeteneklerimizi keşfetmekten öte bunları fiile dönüştürme gücüne sahibiz. sonuç olarak beyninize aşılanan coğu zor şey sizin inandığınız kadar zor değil hepsi bir zaman oyunu.
