Hiç unutmam bu sözü. o zamanlar henüz lisedeydim. yaşıtlarımdan farklı olarak kitap okuyor, toplumsal olaylar, siyasal düşünceler ve felsefi konulara ilgi duyuyordum. bu alanda kendimi yetiştirmeye çalışırken bir şeylerin değişmesi gerektiğine ve bunun için mücadele etmenin erdemine inanıyordum. kendim gibi arkadaşlar bulmam çok zordu. hiçkimse bana benzemiyordu. insanların öncelikleri ve muhabbetleri çok farklıydı. çok uzaktılar bana. sıkılıyordum ama yalnızlığa alışmam lazım diyordum. ancak bir süre sonra bunalmaya başladım bu durumdan. çevremde birileri olmalıydı. konuşmaya, kendimi anlatmaya dostca arkadaşlıklar kurmaya ihtiyacım vardı. sonra arayan sefasını da bulur belasını da sözünü doğrularcasına buldum böyle birilerini. o zamandan bu zamana kadar da burnum boktan kurtulmamıştır ya o ayrı bir konu. neyse gel gelelim bu arkadaşlarla birlikte bişeyler yapmaya karar verdik. o dönem yapabileceğimiz pek bişey yoktu ama üniversite yılları hiçte öyle olmadı. halka açık paneller, film gösterimleri, çeşitli konularda derlenmiş broşürler ve kitapçıklar, gazete ve dergi yazılarımız, afiş ve bildirilerimiz, sloganlı yürüyüşlerimiz ve pankartlarımızla sesimizi duyurmaya birşeyler yapmaya çalışıyorduk. yaptığımız yasal yürüyüşlerden birinde babamla göz göze geldim. meğerse beni uzaktan izliyormuş. sonrasında yanına gittim ve baba oğul sakin bir yerde konuşmaya başladık. beni uzun uzun dinledi. birçok şeyden bahsettim ona. neden böyle olması gerektiğinden, halkımızın ve ülkemizin durumundan bahsettim, ne yapmak istediğimden ve nasıl yapacağımızdan. ideallerimden, hayallerimdem, memleketimin dağına, taşına, insanına duyduğum sevgiden, halkımın acılarının, tasa ve dertlerinin elem ve sıkıntılarının son bulması için çalıştığımdan her şeyden konuştum onla anlattım bir bir. kasketini çıkardı ve bir süre başı önde düşündü. kaşları çatık, güçsüz boğuk ama içten bir sesle gözlerimin içine bakarak, görmüş geçirmişliğin tüm acı tecrübeleriyle ve daha çok da hayıflanarak tek bir söz söyledi sonra.
- oğlum, bu memleketi sen mi kurtaracaksın?
ağacın altında , serin havada siyaset konuşurken , oyunu akapeye dayayan yaşlı amcanın söylemidir. bu kişiler , allahın onlara verdiği beyni kullanmayıp aynen iade ederler. efendim bir düşüneyim , bu işin aslı nedir , ne yapmak gerekir hiç akıllarına bile gelmez.
türkiye' de vatanı kurtarmakta(evet,kurtarmakta) olan asıl insanların hep kullandıkları cümledir.
türkiye' deki boşvermişlikle en çok kullanılan cümleler arasındadır bu cümle. birşeylerin yoluna girmesi için kendi halinde de olsa çaba gösteren, birşeyleri araştırmış, okumuş, anlamış, çözümünü geliştirmiş insanlarımızın karşısına hep çıkmaktadır bu cümle.
bu memleket neden bu halde diye düşünüyorsanız işte sebebi budur. zaten düşünebilen, kendini belli şeylere takmadan, kısıtlamadan durumları yorumlayabilen kişi sayısı az, onlar da bu cümleyle sindirilmekte. devam edelim bu cümleye tabii, biz mi kurtaracağız, siz mi kurtaracaksınız, onlar mı kurtaracak değil mi?
en gereksiz klişelerden biridir. böyle diye diye memleketi kurtaracak kimse kalmamıştır. sanki memleketi kurtarmak kötü bir şeydir. adam memleketi kurtarsa hoşuna giderdi ama. yani adamın* hevesini niye kırarsın. bu ne kötümserliktir...
o değilde bu söze şahsı bir garezim var, yoksa öyle parlanacak bir söz değil.
ama gel gör ki; sen yanmazsan ben yanmazsam nasil cikar karanliklar aydinliga.
