insanın sinirlerini bozan hede. olur ya birini seversin ama o seni sevmez ya da sen onu ona rağmen seversin. resimlerini çizersin, telefonunda arka plan resmi felan yaparsın, işin gücün onun üzerine kafa yormak olur. aslında diğer insanların soracağı soruları felan düşünmeden bunları yaparsın. hatta telefonunun ekran ışığını kısar, tuş kilidini çakarsın bunu görmesinler diye. imtina edersin. hasbelkader bir şekilde görürler. bunu görenler bu daha önce görmedikleri insanı sorarlar. onlar da bir dikkat celb eder. öğrenmek isterler. yakalamışlardır, kaçamazsın. soru ışık hızıyla gelir: '' bu kız kim''... arkadaşım desen kimse inanmaz, sevgilim desen diyemezsin, dedirtmez. bi kızarıp susarsın. kendini bombok hissedersin. gönlünü eğersin. hayıflanırsın. ''nolurdu lan...'' felan dersin. sanki bir kabahata müşterek olmuş gibi konuyu değiştirmek istersin ama o boktan ve mahçup psikoloji ortamı ele geçirmiştir. geriye saramazsın. tek taraflı sevince bu ve daha buna benzer bir sürü şey boktan şey yaşarsın. çamaşır ipinde sallanan mandallara bakıp ''eğer bunun adı aşksa insanların yaşadığı ne'' diye de sorgulamadan edemezsin. fakat o fotoğrafı arka plandan asla kaldırmazsın. kim görürse görsün. milyon kere mahçup olsan da unutur tekrar fotoğrafına bakarsın iç çekerek. öyle kolay değil...
