öyle soyutlanmak istiyorum ki bazen.
yalnız kalıp düşüncelere dalıyorum.
naptın, napıyorsun bu hayatta niye diyorum sonra.
keşkelerin içinde girdaba giriyorum.
tekrar düşünüyorum sonra.
acaba milyonlarca insanın içinden çarpmadan geçebilir miyim diye.
Yalnız kalan insanlar zaten her zaman içine kapanık olan insandır. Yani yalnız olan insan isterse tabii ki yeni arkadaşlar edinebilir. Ama zamanında millete, çevresine o kadar güvenmiştir ki, artık insanlara güvenmemeyi tecrübe bilmiştir. insanlara önce güvenmeyi, daha sonra güvenmemeyi öğrenmiştir lan bildiğin. Her insanın kendi başının çaresine bakması gerektiğini düşünüyordur. Tabii ki her yalnız şahsiyet bunu düşününce, sonuç olarak bu kadar insan yalnızken, diğer insanlar da yalnız oluyor.
Kaybedenler klübü repliği.
Sebebi birbirimizle geçinemiyoruz egolarımızdan özgürlüğümüzden taviz vermiyoruz bir türlü içten sevmeyi ögrenemedik çünkü hep çıkar bir sevebilsek birbirimizi hiç birşeyi önemsemesek dil din ırk ayrım yapmasak sadece insanlıgını sevsek cebindeki paraya degil de sadece bir gülüşü yetse belki o zaman hiç birimiz yanlız olmayız, ama maalesef daha doğru dürüst seviyorum demeyi bile ögrenemedik.
çünkü yalnız olmanız, önünüze gelen her salakla veya kafanızın uyyşmadığı başka bir yalnızla arkadaş olacağınız, beraber vakit geçireceğiniz anlamına gelmiyor.
