her gururlu insanın içinden arada bir geçirdiği cümledir.
ben de 2 yıldır arada bir geçiriyorum içimden bu cümleyi. sokaklarda, çevremde bir sahtelik gördüğümde, haberlerde o iğrenç şeyleri dinlediğimde düşünüyorum. kendilerine ve içi boş değerlerine çıkarları ve korkularından bu kadar bağlanan, diğerlerini düşünmeyen insanları her gördüğümde düşünüyorum hayatın değerini. cidden ne kadar değerli diye de sorguluyorum. birilerine saygı duyan azınlıktan olmaktan gurur duyarken bir yandan, diğer yandan bir şeyleri değiştiremediğim için utanıyorum kendimden.
umursamak anlamsız geliyor hayatı. sonra aileme bakıyorum. onları umursamadan yapamıyorum. benim için yaptıklarını düşündükçe hep bir vicdan azabı yaşıyorum sanki içimde. fight club'ta diyor ya "her şeyini kaybetmeden özgür olamazsın" diye. hep aklıma bu replik geliyor.
peki bir gün ailem olmadığında ne için özgür kalacağım? bu sahte, bencil, çıkarcı insanlar gibi yaşamak için mi? veya ahlaklılar bir bir yok olurken onları umursamadan keyfime bakmak için mi? bunlar bana göre değil.
bir gün ailemi kaybettiğimde, ölmek için özgür kalacağım. benim için anlam ifade eden tek şeyi kaybettiğimde diğer tüm anlamsızlıklardan kurtulmak için özgür kalacağım.
sartre özetliyor: "intihar bir kaçış değil, bir reddediştir."
çünkü bu hayat bana göre değil.
o her şeyin anlamsızlaşacağı güne kadar, neredeyse her şeyin anlamsız olduğu bu dünyaya katlanacağım.
yazarların yaşamak istemediği, onları huzursuz eden yaşam tarzını reddetme söylemidir. ben de 'olması gereken' diye dayandırılan yaşam tarzlarından nefret etmişimdir. sen bilmem kimin kızı/ oğlusun, böyle giyin, böyle yap, aşırıya kaçma, arkadaşlarına dikkat et, hep sosyokültürel gelişimini ön planda tut, kendini geliştir, adını göklere çıkarttıracak aktivitelerde bulun vs vs... niceleri. insan kendini bilmez ve başkaları için yaşar, başkaları ne der, ailem ne der. kim kendisi için yaşıyor zaten bu ülkede. çok az sayısı onların da lakapları belli zaten. herkesi yadırgamaktan, eleştirmekten başka bir bok yapmıyoruz. başkaları bana bunu yap şunu yap demesiyle ben nasıl ben olabilirim. işte o hayat bana göre değil. ben doğdum mu, ben büyüdüm mü, kafam artık çalışmaya başladı mı, dünyanın gerçeklerini gözlemledim az buçuk bir tecrübe edindim mi tamaaaam. beni artık hayatla baş başa bırakmalısınız. bu zamana kadar yaptıklarımın ve sonrasında yapacaklarımın sonuçlarına ben katlanacağım, başka kimse değil. kaldı ki kötü durumda kalırsam da kimsenin yardımına ihtiyacım yok. bilmem kimin kızı7oğluyuz diye çok çalıştık elimiz bol para görecek işler için geliştirildik eğitildik ya zaten, paramı da kazanırım, karnımı da doyururum. bu hayat benim, ona ancak ben yön verebilirim. hayatım üzerinde konuşup duranlarda s.. gitsin lütfen. (bkz: kaba mı oldu ki) (bkz: neyse içimi döktüm)
Yanlış yüz yılda doğmuşum, benim en az 1000 sene önce yaşamam gerekiyordu...ver elime kılıcı, çek altıma beygiri, sal beni meydana... göğüs göğüse çarpışayım düşmanla...
