Üniversitede hazırlık okurken çarşamba son derslere girmeyip yurdun halk müziği korosuna katılıyordum.
sonuç olarak hem bir yıl boyunca sevdiğim bir işle ilgilendim diğer yandan hiç ingilizce bilmeyen biri olarak başladığım hazırlığı başarıyla tamamladım, iyi ki diyorum.
yaklaşık 7-8 sene önce babamın bi ahbabiyla gemliğin yazlık kasabalarından biri olan Narlı' da ailelerimizle geziyorduk. akşam bir çay bahçesinde otururken herkes çok eğleniyor ve başka hiçbir şeye dikkat edecek durumda değildi. babamın arkadaşı olan Murat amcanın oğlu Bilal birden otoyola fırladı daha yeni yürümeyi öğrenmiş ufak bir çocuktu, koşarak onu yolun ortasından aldım aldığım anda yanimizdan hızla bir serseri geçti az biraz geç kalmış olsaydım kesinlikle araba çocuğa çarpacaktı. o an da çay bahçesinden alkışlar koptu(demek isterdim ama kopmadı) masamiza gittiğimde herkesin yüzü donmuştu şaşkındılar. çocuğun annesi çok teşekkür etti. ve o an ben bir çocuğun hayatını net olarak kurtardim. bu benim için gerçekten çok önemlidir. hâlâ o çocuğu gördükçe o an aklıma gelir ve hep iyi bir insan olmak için kendimde kuvvet bulurum. bu da böyle bir animdir.
fotokopi iÇin girdiğim kırtasiyedeki o beş altı minik kıza istedikleri herşeyi aldım. nasıl mutlu oldular. ben de inanılmaz huzur duymuştum. aklıma o geldi.
sanıyorum ki bebekleri ve çocukları güldürmek.
işim vs. değil bu, ama o masum tebessümleri görmek, düşünmeden gülmelerine sebebiyet vermek yaptığım en iyi şey galiba.
