Asosyal ezik bir toplum olmaya dogru yol aldigimizi resmetmis. Evden cikmayan, sadece yemek yiyip, dijital dunyaya ve uykuya zaman ayiran bireyler olup cikiyoruz. Zaten hayatini bu sekilde idame eden birilerinin de ayaklara ihtiyaci yoktur demek istenmis.
görselde anlatılmak istenen; günümüz insanının geldiği haldir.
resimdeki kişilerin ayakları yok bununla bir çok kişi dışarı çıkmak yerine eve sipariş getirtiyor, bir çok kişi yine dışarı çıkıp sosyalleşmek yerine evine kapanmayı tercih ediyor (çeşitli aktivitelerin oda da yapıldığı anlatılıyor, uyuyan, yemek yiyen, müzik dinleyip bir şeyler okumak, tümü aynı oda da yapılıyor).
yerdeki kullanılmış peçeteler ise yalnızlığı(!) anlatır gibi.
kişilerin üzerinde poşetler var bunlarda insanların alışveriş ve tüketim çılgınlığına bir gönderme olmalı.
hazır yiyecekler her yerde bu da fast food tarzı yiyecek alışkanlığına bir gönderme olmalı.
görselde ki hiçbir yüz ifadesi mutlu değil. bu da bu bahsettiğim şekilde yaşan bir çok insanın ruh halini yansıtıyor. bizlerde birçok şeye sahip olup hep mutsuz, huzursuz olduğumuzdan yakınmıyor muyuz?
realist bakış açısı ile bende uyandırdığı izlenim bu şekilde.
Pencere kenarindaki yuz hatlariya ic noktalari kiyaslayinca sanki isiga, sokaga yakinken yuzunde merak ve huzur var. her yerin her yerde olusu, eve verilen siparisleri tuketirkenki endise, sahte mutluluk, pismanlik ve coplesme. Makyaji ve tuvaletini ayni yerde yapacak kadar ayak hareketinin yitirilmesi. Bende tam olarak kafka'nin donusum resmini canlandiriyor. Yalnizlik zor.
ilk baktığımda poşetin içinde ayakları olmayan çocuklari görünce,
Günümüzde insanların alışveriş posetlerindeki eşyalardan hiçbir farklarinin olmadığı, kıymetlerinin de ancak o eşyalar kadar olduğu aklımdan geçti.
Daha fazla incelemek istemiyorum içim daraldı. Bir de fizyoterapistin duvarındaki resmi görünce fena oldum.
