arkasını dönüp yaşadığı saçmalıklara ve kötü adamların bile bulduğu pozitif duygulara uzun süredir ulaşamadığını fark eden, ne olduğunu anlamadığı saçma ve anlamsız bir süreçte sürüklenerek daha da yıpranan kişinin yaşadığı durum. çıkış yolu da yok çünkü defalarca yalvarmana rağmen Allah o çıkışı göstermiyor. keşke bazı soruların cevaplarını da verseydi... neden bir insan bu saçmalık yığını içinde boğulmak zorunda kalır ki ? neden mutluluğu sadece belli insanlar yaşar ? ne kadar saçma bir durum...
şöyle bi bakarsınız çevrenize. birini incitmekten, insanların sırtına basarak yükselmekten çekinmeyen, bakmayan, görmeyen, empati kurmayan binlercesi vardır. kuş gibi üşür yüreğiniz.
aynen, haha, beni yapamamışlar. buradan anneme ve babama sesleniyorum, siz nasıl insanlarsınız yahu? en azından birazcık zevk alsaydınız ben daha iyi olurdum.
doğru yolu bulmanın alametlerinden olup, akabinde ahireti ispat eder. elbette bu dünyaya ait değiliz. ahiret var berzah var ölüm var kabir var vesaire.
Ben de buraya ait olmadığımı hissediyorum ama bunun sebebi bizi hayata bağlayan şeylerin azlığıdır. Eksiklerimiz, olmasını istediğimiz ama bizde olmayan şeyler belki para belki aşk belki aile belki huzur ve saire işte.
dunyaya degil de zamana ait degilmis gibi hissetmektir. en dayanilmazi budur. ben binlerce yil once yasamaliydim. ya da "ne icindeyim zamanin ne de busbutun disinda" dizelerinde yasamaliydim.
